Διάλεξη του Δρ. Μάνου Δανέζη,
Επίκουρου Καθηγητή της Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Όπως καταλαβαίνετε , αυτό στο οποίο θα αναφερθώ σήμερα , είναι το πώς μπορούμε να καταλάβουμε τις καινούργιες έννοιες, της ύλης, του χώρου του χρόνου, και μέσω αυτών των νέων εννοιών να καταλάβουμε μια μεγάλη Αλήθεια. το γεγονός ότι κάθε τι το οποίο αντιλαμβανόμαστε γύρω μας δεν είναι τίποτε άλλο από ένα MATRIX.
Κάποιος θα πει όμως, αφού αυτό το οποίο αντιλαμβανόμαστε είναι MATRIX, τα πάντα στον κόσμο αυτό δεν είναι μάταια? Ασφαλώς και όχι. Απλώς αυτό το οποίο λέμε είναι ότι αφού ότι αντιλαμβανόμαστε γύρω μας είναι εικόνες ,τότε κάπου υπάρχει ένα πρότυπο αυτών των εικόνων.
Άρα λοιπόν, αφού αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η έννοια του ανθρώπου, ο άνθρωπος επειδή είναι και αυτός μια εικόνα, ένα MATRIX, υπάρχει ένα πρότυπο, το οποίο είναι κάτι πολύ περισσότερο, πολύ μεγάλο, πολύ σπουδαιότερο από την εικόνα του την οποία και αντιλαμβανόμαστε.
Ας δούμε όμως ποιο είναι το βασικό ερώτημα. Είναι πραγματικότητα ότι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας ή ένα MATRIX ,ένα δημιούργημα του μυαλού μας; Υπάρχει βέβαια μια υστεροβουλία, με την καλή έννοια της λέξης, σε αυτό το ερώτημα το οποίο υποβάλλουμε. Γιατί αν μπορέσουμε να αποδείξουμε πρακτικά και πειραματικά και όχι φιλοσοφικά αυτήν την Αλήθεια «της πλάνης των αισθήσεων», τότε αμφισβητείτε το κεντρικό αξιακό στοιχείο του δυτικού πολιτισμού μας, η έννοια της «ύλης».
Άρα λοιπόν εάν ανατρέψουμε την επικρατούσα έννοια της «ύλης», την καρδιά αυτού του τεχνοκρατικού υλιστικού δυτικού πολιτισμού ο οποίος στηρίζεται πάνω στην υλικότητα, τότε έχουμε κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα στο να κατανοήσουμε το καινούργιο βασικό κεντρικό νόημα, ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος.
Όλα τα προηγούμενα τα λέω γιατί δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι η οικονομική κατάρρευση, είναι το αίτιο των προβλημάτων μας αλλά το αποτέλεσμα μιας κατάρρευσης αξιών, και θεσμών. Πίσω από τα νούμερα υπάρχουν οι άνθρωποι, υπάρχουν οι λογικές των ανθρώπων, οι λογικές αυτές οδηγούν στην οποιαδήποτε κρίση, είτε του κοινωνικού συστήματος, είτε του επιστημονικού συστήματος κλπ.
Ας δούμε όμως κάποια παραδείγματα τα οποία θα μας κάνουν να αντιληφθούμε την πλάνη των αισθήσεών μας:
Όλοι γνωρίζεται το φαινόμενο του αντικατοπτρισμού. Ταξιδιώτες μες την έρημο, κουρασμένοι βλέπουν στο βάθος του ορίζοντα μια όαση και νερά να κυλάνε, τρέχουν να πιούν νερό και μόλις φθάνουν κοντά αντιλαμβάνονται ότι η όαση που ήταν τόσο σίγουροι ότι υπάρχει, και ότι θα τους ξεδίψαγε , δεν υπάρχει. Είναι μια ψευδαίσθηση της όρασής τους που δημιουργείται βάσει κάποιου φυσικού φαινομένου . Η όραση τους είπε ψέματα. Θα μείνουν διψασμένοι.
Ας δώσουμε κι άλλο ένα παράδειγμα, το οποίο μαθαίνουμε από το Γυμνάσιο.
Οι ακτίνες όπως έρχονται από τα φωτιζόμενα αντικείμενα φθάνουν στην κυρτή επιφάνεια του ματιού μας, περνάνε από τη κόρη, και εστιάζονται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα . Όλοι ξέρουμε ότι εκεί εμφανίζονται όλα τα αντικείμενα ανάποδα και ανάστροφα. Γεννάτε τώρα το ερώτημα, γιατί αφού τα πράγματα εμφανίζονται στον αμφιβληστροειδή ανάποδα εμείς τα βλέπουμε ορθά; Η απάντηση είναι απλή. Διότιο εγκέφαλός μας έχει δομηθεί έτσι ώστε να αντιστρέφει τα αντικείμενα και να τα βλέπουμε κανονικά.
Και εδώ θα σας δώσω ένα παράδειγμα από ένα Πανεπιστήμιο στην Αμερική όπου εκεί ένας Αμερικανός ένας πανέξυπνος ψυχολόγος, ο George Stratton, έκανε το εξής πείραμα: Έκλεισε το ένα του μάτι με ένα μαύρο ύφασμα, και στο άλλο του μάτι προσάρμοσε ένα φακό ο οποίος είχε την ιδιότητα να αντιστρέφει όλα τα αντικείμενα. Για μέρες ολόκληρες ο Stratton έβλεπε όλα τα αντικείμενα γύρω του αντεστραμμένα. Περνώντας όμως οι μέρες ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε στα καινούργια αυτά δεδομένα και ενώ στην αρχή έβλεπε αυτά τα αντικείμενα αντεστραμμένα μετά την πάροδο κάποιων ημερών τα έβλεπε πάλι κανονικά σαν να μην φόραγε το φακό.
Μετά από λίγες μέρες και αφού έβλεπε τα πράγματα κανονικά ο Stratton αφαίρεσε αυτό το φακό . Τι θα περιμένατε όλοι; Εφ΄όσον έβγαλε το φακό να συνεχίσει να βλέπει τα πράγματα κανονικά. Όμως αυτό δεν συνέβη. Βγάζοντας το φακό ο Stratton, άρχισε να βλέπει τα πάντα γύρω του αντεστραμμένα. Αυτό συνεχίστηκε για πάρα πολλές μέρες, μέχρι ο εγκέφαλος του προσαρμόστηκε εκ νέου στα καινούργια δεδομένα παρατήρησης και άρχισε να βλέπει τα πράγματα πάλι κανονικά.
Αυτό αποδεικνύει ότι μάτι μου δεν βλέπει ακριβώς αυτό το οποίο συμβαίνει , αλλά βλέπει αυτό που εγκέφαλος το διατάζει να βλέπει. Η εικόνα δηλ. την οποία λέμε ότι βλέπουμε διαμορφώνετε μέσα στον εγκέφαλο μας. Δεν διαμορφώνετε εκεί έξω. Είναι δηλαδή μια λειτουργία της ανθρώπινης φυσιολογίας.
Για να δούμε τώρα ένα άλλο φαινόμενο , το «φαινόμενο της συναισθησίας» Σε τι συνίσταται το φαινόμενο αυτό;.
Απ ότι γνωρίζουν οι φυσιολόγοι, όταν έρχεται ενέργεια στο μάτι μου, αυτή η ενέργεια πηγαίνει μέσω κάποιων νευρώνων, σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι του εγκεφάλου, το οποίο παίρνει την ενέργεια που ήρθε στο μάτι μου και την μετασχηματίζει σε μορφές, εικόνες χρώματα και σε ότι αντιλαμβανόμαστε εμείς σαν αποτέλεσμα της όρασης.
Ομοίως όταν ενέργεια χτυπήσει το αυτί μας υπό μορφή κυμάτων πίεσης,, τότε η ενέργεια αυτή μέσω άλλων νευρώνων πάει και εγκαθίσταται σε ένα διαφορετικό σημείο του εγκεφάλου, που την μετασχηματίζει σε ήχο. Έτσι ακούμε μουσική, τα πουλιά που κελαηδάνε με διαφορετικές φωνές.
Όσον αφορά τη Γεύση. Η ενέργεια υπό μορφή χημικής ενέργειας στις υποδοχές της γλώσσας ή γύρω στο στόμα μας πηγαίνει και εγκαθίσταται σε άλλο σημείο του εγκεφάλου και έχουμε την αίσθηση της γεύσης, της όσφρησης. Με τον ίδιο τρόπο αντιλαμβανόμαστε όλα τα προϊόντα των αισθήσεών μας
Σε τι συνίσταται λοιπόν το φαινόμενο της συναισθησίας;
Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που οι οπτικοί νευρώνες, αντί να πάνε όλοι να εγκατασταθούν στο οπτικό κέντρο του εγκεφάλου, ένα μεγάλο μέρος τους πάει και εγκαθίσταται στο ακουστικό κέντρο. Και ένα μεγάλο μέρος των ακουστικών νευρώνων πάει και εγκαθίσταται στα οπτικά κέντρα του εγκεφάλου, με άμεσο αποτέλεσμα να βλέπουνε τους ήχους και να ακούνε τις εικόνες.
Το φαινόμενο της συναισθησίας όμως δεν παρουσιάζεται μόνιμα σε κάποιους ανθρώπους, αλλά μπορεί να δημιουργηθεί και περιστασιακά. Έτσι γνωρίζουμε ότι άνθρωποι οι οποίοι παίρνουν LSD, ή υποκατάστατα αυτών, για όσο διαρκεί η ενέργεια των καταστρεπτικών αυτών ουσιών, δημιουργούν φαινόμενα συναισθησίας. Γι΄αυτό θέλουν να βιώνουν σε σκοτεινούς χώρους με πολύ έντονη μουσική Τι συμβαίνεις Την έντονη μουσική την αντιλαμβάνονται σαν μία πανδαισία χρωμάτων που τους έλκει και τους κάνει να νοιώθουν ότι ζουν σε ένα κόσμο έξω από την πραγματικότητα.
Από όλα τα προηγούμενα αντιλαμβανόμαστε ότι οι έννοιες του βλέπω, ακούω, γεύομαι, πιάνω, μυρίζω, δημιουργείται σε ένα συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου και δεν είναι ένα αντικειμενικό εξωτερικό γεγονός που υπάρχει μέσα στο Σύμπαν . Όλα δημιουργούνται μέσα στον εγκέφαλο μας.
Ας δούμε τώρα ένα άλλο φαινόμενο, το φαινόμενο του «ενεργειακού κατωφλίου».
Κάθε άνθρωπος προσλαμβάνει από το Σύμπαν ένα ποσό ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που, όπως είπαμε, πάει στο μάτι, το αυτί κλπ και δημιουργεί τις αισθήσεις. Οποιοδήποτε ποσόν ενέργειας Όχι, για να μπορέσει ο εγκέφαλος να χρησιμοποιήσει την προσλαμβάνουσα ενέργεια και να την μετασχηματίσει σε ήχους, μορφές, χρώματα γεύσεις κλπ. πρέπει η ενέργεια αυτή να είναι μεγαλύτερη από μία ελάχιστη. Αυτό το ελάχιστο ποσό ενέργειας το λέμε «ενεργειακό κατώφλι». Αυτό σημαίνει ότι αν προσλάβουμε ενέργεια από το περιβάλλον λιγότερη από το ενεργειακό κατώφλι, τότε δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα.
Όπως καταλαβαίνετε το ενεργειακό κατώφλι δεν είναι ακριβώς το ίδιο για όλους τους ανθρώπους. Το ενεργειακό κατώφλι για διαφορετικούς ανθρώπους είναι διαφορετικό έστω αι κατά ελάχιστο. Τι σημαίνει όμως αυτό;
Υπάρχει πιθανότητα κάποιος άνθρωπος να έχει πολύ χαμηλό ενεργειακό κατώφλι. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να σχηματοποιήσει, μέσω των αισθήσεων του, γεγονότα υπαρκτά που να μην τα αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Πολλές φορές αυτούς τους στέλνουμε στο τρελοκομείο.!!! Δηλ. δεν είναι τίποτα απίθανο να μπορεί ένας άνθρωπος π.χ. να δει σαν τη γάτα στο σκοτάδι!! Βλέπει πράγματα που κανένας μας δεν μπορεί να δει, ή ακούει πράγματα , π.χ. μπορεί να μιλάει κάποιος εκεί, στο τέλος του αμφιθεάτρου και να μην τον ακούει κανένας και εγώ π.χ. να τον ακούω πεντακάθαρα, διότι το ενεργειακό μου κατώφλι είναι πάρα πολύ χαμηλό.
Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι πάλι, που το ενεργειακό τους κατώφλι είναι υψηλότερο. Αυτοί δεν αντιλαμβάνονται πράγματα που μπορεί να αντιλαμβανόμαστε όλοι οι υπόλοιποι. Αυτό σημαίνει στατιστικά ότι μπορεί, κάθε 3 χρόνια, κάθε 100 ή κάθε 500 χρόνια, δεν ξέρω κάθε πόσο, ένας άνθρωπος να έρθει με πάρα πολύ χαμηλό ενεργειακό κατώφλι, και αυτός ο άνθρωπος να αντιλαμβάνεται πράγματα που δεν αντιλαμβανόμαστε εμείς. Ε… ας μην τον στέλνουμε συνέχεια στο ψυχιατρείο!! Να διερευνήσουμε πρώτα του ενεργειακό του κατώφλι αν είναι πολύ χαμηλό και μετά τον στέλνουμε στον ψυχίατρο.
Για να δούμε κάτι άλλο.
Εάν αυξηθεί η ενέργεια πέραν του ενεργειακού κατωφλίου, αυτό δεν σημαίνει ότι θα βλέπουμε πιο πολλά πράγματα . απλά θα τα βλέπουμε με μεγαλύτερη ένταση, και όχι περισσότερα πράγματα. Άρα αν ξεπεράσουμε το ενεργειακό κατώφλι όλοι θα βλέπουμε τα ίδια σε διαφορετική κατάσταση. Π.χ. Υπάρχουν πάρα πολλές αποχρώσεις του πράσινου χρώματος. Εάν εξειδικεύσουμε το τι πράσινο βλέπουμε, εκεί θα δείτε ότι οι περισσότεροι διαφοροποιούνται μεταξύ τους . Ο ένας θα βλέπει κιτρινοπράσινο , ο άλλος σκούρο πράσινο, διαφορετικές διακυμάνσεις του πράσινου. Άρα ακόμα και σε αυτή τη περίπτωση που συμφωνούμε ότι είναι πράσινο, διαφέρουμε μεταξύ μας, γιατί διαφέρει κατά ελάχιστον η φυσιολογία μας και θα δούμε άλλες αποχρώσεις του πράσινου.
Και για να δούμε κάτι τελευταίο που, αν και δεν μου αρέσει καθόλου, αφορά τη φυσιολογία του ανθρώπου.
Από τότε που ο άνθρωπος είναι έμβρυο, μέσα στην κοιλιά της μαμάς του, δημιουργεί μέσα του μία «τράπεζα πληροφοριών». Μια τράπεζα πληροφοριών που του λέει τι είναι “correct”(σωστό), «κοινωνικά σωστό» και τι είναι «κοινωνικά απαράδεκτο».
Αυτή η διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου, και του μυαλού του, συνεχίζεται όταν γεννηθεί το παιδί. Του λένε του παιδιού, «τι χρώμα είναι το καρπούζι αυτό, πράσινο ή κόκκινο μέσα;» Λέει το παιδί ΟΧΙ δεν είναι κόκκινο είναι μπλε. Τρώει ένα μπερντάκι ξύλο και συνειδητοποιεί ότι αυτό που βλέπει , ότι και να βλέπει, θα το λέει κόκκινο.
Με τον τρόπο αυτό όταν ξεπεράσουμε μια συγκεκριμένη ηλικία «αυτή η βιβλιοθήκη» των σωστών πραγμάτων που διαμορφώνεται από τη κοινωνία το τι είναι «σωστό» μεγαλώνει πολύ. Τι σημασία έχει όμως αυτή η εγκεφαλική «βιβλιοθήκη»;:
Αν το μάτι μου, το αυτί μου ή κάποια αίσθηση μου προσλάβει ενέργεια, προτού την πάει στον εγκέφαλο να την μετασχηματίσει σε εικόνα, ήχο, ή οτιδήποτε άλλο, την περνάει μέσα από αυτή τη βιβλιοθήκη, μέσα από αυτό το σκληρό δίσκο. Εάν περιέχεται σαν πληροφορία, αυτή η μορφή, το σχήμα, ο ήχος ή οτιδήποτε άλλο, τότε αφήνεται να περάσει στον εγκέφαλο και να σχηματοποιηθεί.
Εάν δεν υπάρχει μέσα στην εγκεφαλική βιβλιοθήκη μας, υπάρχει νοητική λογοκρισία και ως εκ τούτου απορρίπτεται, και δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν μέσω αυτής της φυσιολογικής λογοκρισίας μόνο ότι μας μάθει μία κοινωνία, με την ευρύτερη σημασία του όρου, ότι είναι « political and social correct»,
Και εδώ θα σας δώσω ένα παράδειγμα που δίνει ο Εριχ Φρομ.
Πήγε μια ομάδα επιστημόνων σε ένα απομονωμένο χωριό της Αφρικής που κανένας δεν είχαν δει ποτέ τους τίποτα από τον έξω κόσμο. Οι επιστήμονες προσπαθούσαν να τους μάθουνε κανόνες υγιεινής. Αφού τους έδειξαν όλα όσα έπρεπε σκέφθηκαν,, όπως σκεφτόμαστε όλοι εμείς οι Δυτικοί, την τεχνολογία και τους έδειξαν μια ταινία που έχει όλους τους κανόνες υγιεινής προκειμένου να τους εντυπωσιάσουμε ώστε να κάνουμε με μεγαλύτερη ευκολία αυτά τα οποία τους έχουμε πει.
Πράγματι, στήσανε το πανί, και βάλανε την ταινία να παίζει. Οι άνθρωποι κάτω, οι χωρικοί Αφρικανοί, ούτε κοιτάζανε το πανί, ήτανε σαν μην υπάρχει τίποτα. Ξαφνικά εκεί στη μέση της ταινίας, όλο το χωριό γυρνάει και κοιτάει το πανί - «οθόνη» , και μετά άρχισαν ξαναμιλάγανε μεταξύ τους σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Όταν τελείωσε η ταινία οι επιστήμονες άρχισαν να τους ρωτάνε τι συμβαίνει. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έβλεπαν τίποτα, έβλεπαν μόνο ένα άσπρο πανί. Η φυσιολογία τους είναι διαμορφωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορούν να βλέπουν επίπεδες εικόνες . Το μόνο που είδαν όλοι μαζί στη μέση της ταινίας πάνω στο πανί (χωρίς να μπορούμε να το εξηγήσουμε), ήταν να περνάει μια κότα. Την κότα την είδαν όλοι, γι ΄αυτό και γύρισαν όλοι προς το άσπρο πανί.
Βλέπετε λοιπόν αυτό το οποίο θεωρούμε αυτονόητο και λέμε με φυσικότητα, πάμε στο σινεμά να δούμε ταινία, δεν ήταν αυτονόητο για τους αφρικανούς. Πέρασε από τη βιβλιοθήκη τους, αυτή η διαδοχή των επίπεδων εικόνων, δεν υπήρχε μέσα στη βιβλιοθήκη τους, απορρίφθηκε και έφυγε. Πετάχτηκε ως «μη ορθή».
Άρα όπως καταλαβαίνεται, απορρίπτουμε έναν όγκο πληροφοριών, επειδή η κοινωνία μέσα στη οποία ζούμε, μας έχει δημιουργήσει αυτή τη βιβλιοθήκη που απορρίπτει τα γεγονότα τα οποία θεωρεί έξω από τη λογική. ΄Εξω από τη φιλοσοφία «του ορθού».
fd
Και επειδή πολύ μιλήσαμε για τη ανθρώπινη φυσιολογία, ας μιλήσουμε και λίγο για τη Φυσική, να βρεθώ και εγώ λιγάκι στα νερά μου.
Για να δούμε τι μας λέει η θεωρία της σχετικότητας για το τι συμβαίνει στη φύση. Όπως όλοι γνωρίζουμε η Θεωρία της Σχετικότητας έχει αποδειχθεί πλέον πειραματικά πάμπολλες φορές, μέσω διαφορετικών πειραμάτων. Αυτό σημαίνει αφού έχει αποδειχθεί η Θεωρία της Σχετικότητας, είναι ορθές οι βασικές αρχές της, που μας λέει ότι το Σύμπαν μας είναι 4ων διαστάσεων, και υπακούει μία άλλη γεωμετρία, όχι την Ευκλείδεια, αλλά τη γεωμετρία Riemann.
Επειδή τώρα, αυτό που θα σας πω, είναι περίεργο, και πολλοί λένε ότι είναι μεταφυσικό. Δεν είναι όμως.. Διδάσκεται στα πρώτα εξάμηνα των Τμημάτων Μαθηματικών, όλων των πανεπιστημίων εδώ και 10ετίες. Το αν δεν είναι ευρύτερα γνωστό; αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που αφορά τα εκπαιδευτικά συστήματα και όχι την επιστήμη.
Αυτό που ξέρουμε λοιπόν είναι ότι οι μορφές και τα σχήματα, που εξελίσσονται σε χώρους παραπάνω των 3 διαστάσεων και δεν υπακούουν την Ευκλείδεια Γεωμετρία , βρίσκονται έξω από την ανθρώπινη φυσιολογία., δηλαδή δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά μέσω των ανθρώπινων αισθήσεων και των οργάνων που απλά τις ενισχύουν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι μορφές και τα σχήματα αυτά είναι έξω από την δομή της επιστήμης, ότι είναι μεταφυσικά, ή δεν ξέρω τι άλλο λέγετε αριστερά και δεξιά. Γιατί τις μορφές και τα σχήματα αυτά για τα οποία δεν μπορούμε να έχουμε μια αισθητή εικόνα τους, μελετώνται, εδώ και ενάμισι αιώνα και παραπάνω, πάρα πολύ καλά από τα μαθηματικά.
Άρα λοιπόν αφού μελετώνται, από τα μαθηματικά δεν είναι τίποτα μεταφυσικό. Δεν είναι τίποτα έξω από την επιστήμη. Και αυτό το σημειώνω γιατί το βρίσκω συνέχεια μπροστά μου. Άρα είναι εφαρμοσμένη επιστήμη μαθηματικών και φυσικής.
Τίποτα από τις μη αισθητές αυτές οντότητες, μορφές και σχήματα, δεν αφορούν, θεολογικές, μεταφυσικές, ή φιλοσοφικές ενοράσεις,.
Τώρα θα μου πείτε: «Ωραία δάσκαλε, το Σύμπαν όμως, όπως μας είπες, είναι τουλάχιστον 4 διαστάσεων και δεν είναι Ευκλείδειο αλλά Riemann. Άρα με βάση όσα μας είπες προηγουμένως, δεν θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε τίποτα μέσα στο Σύμπαν. Το Σύμπαν είναι 4 διαστάσεων και η γεωμετρία δεν είναι Ευκλείδεια, και όπως είπες η φυσιολογία του ανθρώπου δεν αντιλαμβάνεται μορφές ούτε σχήματα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Άρα δεν θα έπρεπε να βλέπουμε τίποτα γύρω μας.
Πραγματικά δεν βλέπουμε τίποτα μέσα το πραγματικό Σύμπαν. Τότε τι είναι αυτό που βλέπουμε;
Απλώς βλέπουμε την προβολή του πραγματικού Σύμπαντος πάνω σε ένα παραμορφωτικό Ευκλείδειο τρισδιάστατο καθρέφτη, τον οποίον η επιστήμη ονομάζει «ψευδοευκλείδειο χώρο Μινκόφσκι» και διδάσκεται στην Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, με τη καλημέρα σας.
Άρα λοιπόν οτιδήποτε βλέπουμε γύρω μας είναι εικόνες της πραγματικότητας και όχι η πραγματικότητα. Είναι εικόνες πάνω σ΄αυτόν τον παραμορφωτικό καθρέπτη που η ειδική θεωρία σχετικότητας ονομάζει ψευτοευκλείδειο χώρο Μινκόφσκι .
Είναι κάποιες περίεργες ιδιότητες αυτών των χαρτών. Για να δούμε τώρα με έναν πολύ επίσημο, επιστημονικό, μαθηματικό, αλλά και φυσικό τρόπο, αποδεδειγμένο θεωρητικά αλλά και πειραματικά μέσω της παρατήρησης των οργάνων μας, τι είναι το Σύμπαν μας, και τι είναι το κομμάτι του Σύμπαντος το οποίο δεν αντιλαμβανόμαστε.
Για να δούμε τι μαθαίναμε στο δημοτικό. Μόλις πηγαίναμε στο δημοτικό μας δίνανε έναν Άτλαντα, που είχε μέσα χάρτες. Στις πρώτες σελίδες αυτού του Άτλαντα βρίσκαμε την χαρτογράφηση της Γης σε δύο κύκλους. Το Βόρειο ημισφαίριο στον έναν κύκλο με κέντρο το Βόρειο Πόλο, και το Νότιο ημισφαίριο στον άλλο κύκλο με κέντρο το Νότιο Πόλο.
Να πω εδώ ότι το να χαρτογραφήσεις ένα στερεό, μια σφαίρα όπως είναι η Γη, δεν είναι μια πολύ εύκολη υπόθεση. Είναι πολύ δύσκολο και πολύπλοκο μαθηματικό πρόβλημα που ταλαιπώρησε τους μαθηματικούς επί δεκαετίες προκειμένου να μπορέσουμε να απεικονίσουμε τη Γη με ακρίβεια, μέσα από τους χάρτες μας τους οποίους σήμερα θεωρούμε κάτι δεδομένο και την μαθηματική λογική που τους χαράσσει κάτι εύκολο.
Αυτό που δεν μας είπαν όμως όταν πηγαίναμε στο δημοτικό και μας έδιναν τους χάρτες.
Για να δούμε αυτές τις περίεργες ιδιότητες.
Αυτοί οι δύο χάρτες, παρ‘ όλο που φαίνονται σαν δύο ανεξάρτητοι και επίπεδοι κύκλοι, αντιπροσωπεύουν και απεικονίζουν, ένα ενιαίο στερεό και μη μεταφυσικό σώμα 3ων διατάσεων. Αυτό δεν το αμφισβήτησε κανένας, το θεωρούσαμε όλοι αυτονόητο και αποδεκτό και μη μεταφυσικό, ότι έχουμε μια χαρτογράφηση ενός τρισδιάστατου αντικειμένου, μια σφαίρας πάνω σε δύο επίπεδους κύκλους.
Οι περιφέρειες των δύο κύκλων αυτών των χαρτών συμπίπτουν και απεικονίζουν τον ισημερινό. Ο ισημερινός δηλ. απεικονίζεται και στον ένα κύκλο και στον άλλο.
Εάν τώρα υπήρχε ένας περιπατητής στο Β. Πόλο (στο κέντρο του κύκλου) που εμείς δεν τον βλέπαμε αλλά τον παρατηρούσαμε να κινείται πάνω στους χάρτες, θα βλέπαμε ότι ο περπατητής αρχίζει να περπατάει από τον Β. Πόλο (το κέντρο του κύκλου) και να κινείται από μέσα προς τα έξω (πάνω στην ακτίνα του κύκλου ) μέχρι να φθάσει στο σημείο Κ (στην άκρη του κύκλου, της περιφέρειας, στον ισημερινό).
Μόλις έφθανε στο σημείο Κ εξαφανιζόταν και ως δια μαγείας από τον πρώτο χάρτη και εμφανιζόταν στον δεύτερο χάρτη στο Κ1 (σημείο της περιφέρειας του δεύτερου χάρτη) να κινείται από έξω προς τα μέσα ( κατευθυνόμενος προς το κέντρο του δεύτερου κύκλου το Ν. Πόλο) να κάνει δηλ, μια αντίθετη κίνηση από ότι έκανε στο πρώτο χάρτη.
Όλα αυτά που σας λέω , όλοι μας τα θεωρούσαμε φυσιολογικά γιατί τα ξέρουμε.
Με την ίδια μαθηματική λογική μπορώ να κάνω την χαρτογράφηση, μιας 4διάστατης σφαίρας .και αυτό διότι στα μαθηματικά χρησιμοποιούμε τους ίδιους τύπους μόνο που αλλάζουν οι εκθέτες αντί τρία (3διάστατη σφαίρα) βάζουμε τέσσερα (4διάστατη σφαίρα).
Με την ίδια λοιπόν μαθηματική λογική και με τον ίδιο μαθηματικό φορμαλισμό μπορούμε να κάνουμε τη χαρτογράφηση μιας 4διάσταης σφαίρας σε δύο τρισδιάστατες σφαίρες. Η μία σφαίρα έχει σαν κέντρο της το σημείο της Μεγάλης Έκρηξης, αυτού του υποθετικού σημείου, από το οποίο λέμε ότι άρχισε τη ζωή του το Σύμπαν, και λέγεται «σφαίρα του Παρελθόντος,» και η δεύτερη σφαίρα έχει σαν κέντρο της τον παρατηρητή και λέγεται η «σφαίρα του παρόντος».
Καταλαβαίνεται ότι αν ο παρατηρητής δεν είναι πάνω στη Γη, και είναι κάπου αλλού μέσα στο Σύμπαν, π.χ. στον Α του Κενταύρου τότε η δεύτερη σφαίρα θα έχει σαν κέντρο της τον Α του Κενταύρου, τον παρατηρητή.
Δηλαδή ο κάθε παρατηρητής μέσα στο Σύμπαν, έχει μια δική του σφαίρα του Παρόντος, ενώ η άλλη σφαίρα του Παρελθόντος είναι σταθερή με κέντρο την Μεγάλη Έκρηξη.
Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι επειδή υπάρχει ο ίδιος μαθηματικός φορμαλισμός, ισχύουν ακριβώς και εδώ ότι ίσχυαν και πριν.
Αυτές οι δύο τρισδιάστατες σφαίρες παρόλο που φαίνονται ξεχωριστές περιγράφουν ένα ενιαίο και 4διάστατο αντικείμενο μιας ενιαία 4διάσταη σφαίρα.
Οι εξωτερικές επιφάνειες των σφαιρών αυτών συμπίπτουν, αλλά ισχύει η τελευταία ιδιότητα που σας είπα , ότι στη πρώτη σφαίρα αν ο περιπατητής κινείται από μέσα προς τα έξω και φθάσει στα όρια της σφαίρας αυτής, εξαφανίζεται από τη σφαίρα αυτή, εμφανίζεται σε ένα άλλο σημείο της δεύτερης σφαίρας να κινείται από έξω προς τα μέσα . Διατηρεί δηλ. αυτή την ιδιότητα.
Για να δούμε λοιπόν τι λέει και η αστρονομία μέσω των πειραμάτων της, των μετρήσεων της, για αυτές τις δύο σφαίρες .
Έχουμε ένα φαινόμενο στην αστροφυσική που λέγεται « ακτινοβολία μικροκυμάτων».
Σε τι συνίσταται το φαινόμενο αυτό.
Αν ένας παρατηρητής από τη Γη κοιτάξει γύρω του μέσω οργάνων, θα δει ότι παντού γύρω του μέσα σ΄αυτήν την υποθετική ουράνια σφαίρα δέχεται μια ακτινοβολία της τάξεως των 2,7 βαθμώνKelvin, παντού γύρω του ισότροπα όπου και να ψάξεις.
Αυτό που πιστεύουμε σήμερα είναι ότι αυτή η ακτινοβολία είναι ότι απέμεινε από την ακτινοβολία της στιγμής της μεγάλης έκρηξης που έρχεται ισότροπα γύρω μας.
Και το ερώτημα! Εάν αυτή η σφαίρα του Σύμπαντος ήταν Ευκλείδεια και Νευτώνεια, και υπήρξε μεγάλη έκρηξη, θάπρεπε να την δείχνουμε κάπου με το δάκτυλο μέσα στο Σύμπαν που αντιλαμβανόμαστε.
Άρα θα έπρεπε κι η ακτινοβολία μικροκυμάτων , αφού είναι ότι απέμεινε από την στιγμή της μεγάλης έκρηξης , να έρχεται από κάποιο συγκεκριμένο σημείο και όχι παντου ισότροπα γύρω μας..Γιατί λοιπόν μου έρχεται ισότροπα γύρω μου?
Η απάντηση είναι πολύ απλή.
Είπαμε προηγουμένως, ότι η μεγάλη έκρηξη συντελέσθηκε στο κέντρο σφαίρας του Παρελθόντος).
Αμέσως μαζί με την έκρηξη δημιουργήθηκαν κύματα φωτός, ενέργειας, που άρχισαν να εξαπλώνονται σφαιρικά, γύρω από το σημείο της μεγάλης έκρηξης το κέντρο της σφαίρας του παρελθόνρος.
Στη συνέχεια το σφαιρικό αυτό κύμα, καθώς μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει, θα φθάσει κάποτε στα όρια της σφαίρας του παρελθόντος.
Τότε εξαφανίζεται από αυτή τη σφαίρα και ξαναεμφανίζεται στα όρια της δεύτερης σφαίρας του παρόντος, να κινείται από έξω προς τα μέσα ισότροπα από κάθε κατεύθυνση γύρω από τον παρατηρητή. Αυτή είναι η ακτινοβολία μικροκυμάτων.
Έφυγε από το σημείο της μεγάλης έκρηξης, έφτασε στα όρια αυτής της σφαίρας του παρελθόντος, και εμφανίστηκε παντού γύρω μας στη δεύτερη σφαίρα, τη σφαίρα του Παρόντος. Για αυτό βλέπουμε την ακτινοβολία νάρχεται από παντού γύρω μας ισότροπα.
Για να δούμε ένα δεύτερο φαινόμενο και που καταλήγουμε σήμερα σε σχέση με αυτό.
Ξέρουμε το φαινόμενο της «Φυγής των Γαλαξιών». Ας δούμε σε τι συνίσταται αυτό το φαινόμενο.
Αν μελετήσουμε και μετρήσουμε τις κινήσεις των γαλαξιών που βρίσκονται γύρω μας, φαίνεται σαν όλοι οι γαλαξίες να απομακρύνονται από τον παρατηρητή, δηλαδή από το κέντρο της σφαίρας του παρόντος.. Αυτό μέσω της κλασσικής φυσικής και των κλασσικών μαθηματικών, ερμηνεύεται σαν μια διαστολή του Σύμπαντος.
Αληθεύει όμως αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας; Αυτό που έλεγε η Νευτώνεια Φυσική και που μαθαίναμε μέχρι σήμερα;
Ας θυμηθούμε τι λέγαμε για τις δύο σφαίρες.
Ό,τι κινείται στη σφαίρα του παρελθόντος, από μέσα προς τα έξω, στη συνέχεια θα κινείται στην σφαίρα του παρόντος, από έξω προς τα μέσα. Και το ανάποδο. Ότι κινείται στη σφαίρα του παρόντος προς τα έξω, θα συνεχίσει την κίνησή της προς την σφαίρα του παρελθόντος από έξω προς τα μέσα/ πως στην πρώτη σφαίρα κινείται από έξω προς τα μέσα.
Αυτό το δεύτερο συμβαίνει στην περίπτωση του παρατηρούμενου σύμπαντος.
Εδώ, στη σφαίρα του παρόντος με κέντρο τη Γη, βλέπω όλους τους γαλαξίες να απομακρύνονται από εμένα. Αυτό σημαίνει πως διαστέλλεται το Σύμπαν Ασφαλώς όχι!
Γιατί όταν οι γαλαξίες φθάνουν στα όρια αυτής της σφαίρας του παρόντος, εξαφανίζομαι από αυτήν και εμφανίζομαι στη δεύτερη σφαίρα του παρελθόντος, την οποία δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας να συγκλίνουν προς ένα άλλο κέντρο.
Άρα αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς με τις αισθήσεις μας σαν διαστολή, δεν είναι διαστολή, μια συνεχής απομάκρυνση, αλλά μια μελλοντική σύγκλιση προς ένα σημείο που δεν αντιλαμβανόμαστε.
Αληθεύει αυτό το πράγμα; Ναι!
Γύρω μας, στα όρια του αισθητού Σύμπαντος, υπάρχει αυτό που λέγεται «Ορίζοντας Γεγονότων». Τι είναι όμως ο «Ορίζοντας γεγονότων»?
Επειδή όπως σας είπα χθες, οι γαλαξίες όπως διαστέλλονται, όσο ποιο μακριά βρίσκονται κινούνται και με μεγαλύτερη ταχύτητα. Επειδή όμως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε αντικείμενα που να κινούνται με ταχύτητες μεγαλύτερες των 300.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, σύμφωνα με τη κλασσική λογική που υφίσταται σήμερα, όταν οι γαλαξίες φθάσουν αυτή την ταχύτητα, εξαφανίζονται από το πεδίο παρατήρησής μας.
Δεν μπορούμε δηλαδή να δούμε τίποτα στο Σύμπαν πέρα από τους γαλαξίες που τρέχουν με αυτή την ταχύτητα. Άρα εκεί δημιουργείται ένας ορίζοντας, πέραν του οποίου η ανθρώπινη αίσθηση δεν μπορεί να δει τίποτα . Αυτό είναι το όριο της σφαίρας του Παρόντος. Δεν μπορούμε να δούμε κάτι πιο μακριά από εκει. Από εκεί πέρα λοιπόν, με βάσει όλα τα προηγούμενα, οι Γαλαξίες δεν συνεχίζουν να απομακρύνονται και το Σύμπαν να φαίνεται να διαστέλλεται. Το Σύμπαν γύρω μας, μετά τον ορίζοντα γεγονότων, καθώς και οι γαλαξίες, συγκλίνουν προς ένα σημείο της σφαίρας του παρελθόντος..
Αυτό όμως μας οδηγεί σε καινούργιες φυσικές θεωρίες αποδεδειγμένες και αυτές βεβαίως.
Αν όλα τα πράγματα συγκλίνουν σε ένα σημείο, τότε το Σύμπαν δεν είναι μια διαστελλόμενη σφαίρα , αλλά μια μελανή οπή, που τείνει να τα συγκεντρώνει όλο το υλικό του σύμπαντος σε ένα σημείο.
Άρα λοιπόν οι ποιο σύγχρονες κοσμολογικές απόψεις, με βάση αυτό το μοντέλο, δεν είναι μια διαστελλόμενη σφαίρα, αλλά μια στροβιλιζόμενη 4διάστατη μελανή οπή, που τείνει να συγκεντρώσει όλο το υλικό του Σύμπαντος σε ένα σημείο.
Όλα τα προηγούμενα βέβαια, δεν αρέσει σε πολλούς, για πολλούς λόγους, σε επιστημονικό θεολογικό και κοινωνικό επίπεδο. Το ότι το Σύμπαν εξελίσσεται στα πλαίσια μιας μελανής οπής το ξέρουμε. Σας δίνω μια εικόνα στα Αμερικάνικα βιβλία κοσμολογίας που διδάσκονται οι φοιτητές στο εξωτερικό ασχέτως αν για μας είναι κάτι που δεν θέλουμε να μιλήσουμε για αυτό.
Κοιτάξτε να δείτε τις αντινομίες της επιστήμης.
Λέμε ότι το Σύμπαν δημιουργήθηκε από ένα ιδιόμορφο σημείο που έκανε μπαμ. Λέμε ότι αυτό το σημείο, που άρχισε να δημιουργείται το Σύμπαν, έχει όλες τις ιδιότητες, όλες τις εκφράσεις μιας μελανής οπής. Όμως για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με την επιστήμη, αρνούμαστε να πούμε ότι το σημείο αυτό είναι μελανή οπή, είναι σημειακή ιδιομορφία μιας μελανής οπής. Δηλαδή αυτό το σημείο, αυτή η περιοχή έχει όλες τις ιδιότητες που αποδίδουμε σε μια μελανή οπή αλλά φοβόμαστε να το περιγράψουμε με το όνομά του. .
Όπως γίνεται φανερό, μέσα στο κόσμο που ζούμε, ούτε η επιστήμη ούτε η θεολογία, ούτε η κοινωνική δομή δεν βρίσκεται έξω από τα δόγματα συμφέροντος. Αυτά τα δόγματα πρέπει να σπάσουμε για να περάσουμε σε μία νέα πολιτισμική δομή.
Εδώ όμως δεν ξέρω αν καταλάβατε σε τι καταλήξαμε προηγουμένως!
Είπαμε, ότι όλα αυτά που σας διηγήθηκα προηγουμένως, η ακτινοβολία μικροκυμάτων, η φυγή των γαλαξιών, συμβαίνουν μέσα σ΄αυτή τη σφαίρα του παρόντος, που εμείς είμαστε στο κέντρο της, παρατηρητές.
Κατανοήσατε ότι σας λέω κάτι πολύ περίεργο;
Σας λέω ότι εμείς δεν κατοικούμε καν σε ένα κομμάτι του πραγματικού Σύμπαντος. Αυτό το οποίο αντιλαμβανόμαστε γύρω μας, και μέσα σε αυτό παρατηρούμε όλα αυτά τα περίεργα φαινόμενα, τη διαστολή των γαλαξιών, την ακτινοβολία μικροκυμάτων, δεν συμβαίνουν καν σε ένα κομμάτι του Σύμπαντος, ούτε καν στο χάρτη του Σύμπαντος, αλλά συμβαίνουν σε ένα κομμάτι του χάρτη του Σύμπαντος.
Αυτό σημαίνει, ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας είναι ένας χάρτης. Τι είναι ο χάρτης; Ο χάρτης είναι μια απεικόνιση.
Μια εικόνα της πραγματικότητας. Ο χάρτης του Βορείου Ημισφαίριου της Γης είναι μια εικόνα. Αποδεικνύεται εδώ ότι, εμείς, κατοικούμε και αντιλαμβανόμαστε γύρω μας ένα κομμάτι του χάρτη του Σύμπαντος. Κατοικούμαι ένα κομμάτι του χάρτη, και ούτε καν ένα κομμάτι του πραγματικού Σύμπαντος.
Δηλ. ότι βλέπουμε γύρω μας είναι MATRIX.
Είναι εικόνα, δεν είναι πραγματικότητα.
Με βάση αυτή τη θεωρία, μπορούμε πάρα πολύ εύκολα να ερμηνεύσουμε πολλά γεγονότα, που ταλαιπωρούν την σύγχρονη επιστήμη, η οποία δεν θέλει να αποδεχθεί ορισμένα πράγματα, γιατί δεν της πηγαίνουν κοινωνικά.
Έχουμε π.χ το πρόβλημα της Σκοτεινής ενέργειας. Σε τι συνίσταται η Σκοτεινή ενέργεια;
Με βάσει τις ιδεοληψίες που είχαμε, ότι το Σύμπαν διαστέλλεται, είχαμε καταλήξει στο μαθηματικό και θεωρητικό συμπέρασμα ότι, όσο απομακρύνονται οι γαλαξίες η κίνηση τους θα είναι όλο και πιο επιβραδυνόμενη.
Μετρήσαμε λοιπόν, με σύγχρονα όργανα και διαστημοσυσκευές την κίνηση αυτή και την βρήκαμε να μην είναι επιβραδυνόμενη, αλλά ισχυρά επιταχυνόμενη.
Αυτό για κάθε σημαίνει ότι έπαυαν να ισχύουν οι παλιές θεωρίες.
Έλα όμως που εμείς δεν θέλουμε να πούμε γεια στις παλιές θεωρίες; Θέλαμε να τις κρατήσουμε έστω και με τη βία στη ζωή.
Γι΄ αυτό αρχίζουμε και εφευρίσκουμε εξωτικά σωματίδια με περίεργες ιδιότητες, χωρίς ποτέ να τα έχουμε δει στο Σύμπαν, χωρίς ποτέ έστω και θεωρητικά να μπορούμε να ερμηνεύσουμε την ύπαρξη τους, μόνο και μόνο για το λόγο «του σώζειν τα φαινόμενα», για να σώσουμε τις παλιές θεωρίες.
Η λύση κι εδώ είναι πολύ απλοϊκή .
Οι γαλαξίες φεύγοντας, απομακρύνονται από τη Γη και οδεύουν στο κέντρο μιας μελανής οπής. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά πως το υλικό το οποίο οδεύει προς το κέντρο μιας οπής επιταχύνεται. Άρα λοιπόν αφού το Σύμπαν εξελίσσεται στα πλαίσια μιας μελανής οπής , θα περιμέναμε να επιταχύνεται η κίνηση των γαλαξιών. Άρα λοιπόν το φαινόμενο της Σκοτεινής Ενέργειας είναι μια τρανή απόδειξη ότι ισχύει αυτό το μοντέλο,. Γιατί βρήκαμε ότι επιταχύνονται.
Γι αυτό ο Μαξ Πλανκ (διάσημος φυσικός) είπε «…για να επικρατήσουν οι καινούργιες ιδέες, θα πρέπει να πεθάνουν όλοι οι εκπρόσωποι των παλαιών ιδεών».
Προσέξτε , όχι να αποσυρθούν αλλά να πεθάνουν. Να φύγουν δηλαδή από την ενεργό δράση αμετάκλητα χωρίς να μπορούν να επηρεάσουν την εξέλιξη των επιστημονικών ιδεών με κανένα τρόπο..
Και τώρα ας πάμε στο τελικό μεγάλο ερώτημα.
Εντάξει όλα όσα βλέπουμε είναι εικόνες! Για να είναι όμως εικόνες θα πρέπει να υπάρχει ένα πρότυπο. Ποια είναι η πραγματικότητα του φυσικού κόσμου; Ποιο είναι το πρότυπο το οποίο απεικονίζεται μέσω όλων αυτών των εικόνων
Αυτό ακριβώς, όπως καταλαβαίνεται, είναι το μεγάλο ερώτημα, και αυτό επειδή κι εμείς είμαστε μέρος αυτού του συμπαντικού Matrix.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι:
Εντάξει, το Σύμπαν όλο είναι ένα matrix, και το πρότυπο του ποιο είναι;
Για να δούμε τι ξέρουμε σε επιστημονικό επίπεδο. Και ας αρχίσουμε με λίγη Γεωμετρία.
Ξέρουμε εδώ και ενάμισι αιώνα, από το 1835, ότι ο Riemann, διατύπωσε τη γεωμετρία του, (πολύ πριν την Θεωρία της Σχετικότητας), η οποία αποδεικνύει ότι::
Εάν πάρουμε ένα επίπεδο Riemann 4 διαστάσεων, δεν μπορεί να σχεδιαστεί γιατί πέρα των 3ων διαστάσεων δεν βλέπουμε μορφές και σχήματα.
Όμως αν προβληθεί ένα τετραδιάστατο επίπεδο Riemannσε ένα Ευκλείδειο χώρο 3 διαστάσεων, η απεικόνισή του είναι η επιφάνεια μιας σφαίρας.
Εάν πάρουμε ένα πακέτο 4 διαστάσεων επιπέδων Riemann , που η απόσταση μεταξύ τους είναι η 4η διάσταση (χρόνος), και το προβάλουμε σε έναν Ευκλείδεια χώρο 3ων διαστάσεων τότε η προβολή αυτού του επίπεδου πακέτου επιφανειών θα είναι ένα σύστημα, επάλληλων και ομόκεντρων σφαιρών (αποδεικνύεται σε θεώρημα.)
Αυτά μας λέει η Γεωμετρία, που η γεωμετρία είναι κάτι θεωρητικό, που αν θέλουμε το πιστεύουμε ή αν θέλουμε δεν το πιστεύουμε. Θεωρία.
Ας μεταφερθούμε όμως τώρα στον Ουρανό να δούμε τι γίνεται γύρω μας, τι παρατηρούν και, καταγράφουν τα όργανά μας.
Οι γαλαξίες που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι ατάκτως ερημένοι. Γνωρίζουμε από μετρήσεις ότι εάν πάρουμε την επιφάνεια μια νοητής σφαίρας που απέχει από τη Γη μιαν ορισμένη απόσταση σε αυτήν την σφαίρα βρίσκονται Γαλαξίες της ιδίας ηλικίας που κινούνται με την ίδιαν ακτινική ταχύτητα απομάκρυνσης.
Βλέπετε στην επόμενη εικόνα αμερικανικού βιβλίου Αστροφυσικής ότι υπάρχει η σφαίρα του Παρελθόντος, και η σφαίρα του Παρόντος η οποία είναι δομημένη σε σφαιρικούς ομόκεντροι φλοιούς, που πάνω τους έχουμε τοποθετηθεί με τα ονόματά τους πραγματικοί γαλαξίες. Βλέπετε ότι όχι μόνο ξέρουμε αυτήν την επαλληλία των σφαιρών του Σύμπαντος αλλά ξέρουμε επίσης ότι στο κέντρο αυτών των σφαιρών υπάρχει ο Γαλαξίας μας. εμείς.
Και κάτι άλλο. Η απόσταση αυτών των γαλαξιών μεταξύ τους είναι η απόσταση ηλικίας. Άρα απόσταση χρόνου. Οι αποστάσεις δηλ. μεταξύ των φλοιών αυτών των σφαιρών του Παρόντος είναι αποστάσεις χρόνου. Αυτό δηλαδή που ονομάζουμε στη κοσμολογία «Ακτίνα του Σύμπαντος» μετράτε σε χρόνο.
Είπαμε ότι όταν έχουμε μια δέσμη παραλλήλων επιπέδων χώρου Riemann, αυτή απεικονίζεται σε ένα σύστημα σφαιρικών φλοιών με κέντρο τον παρατηρητή.
Αυτή η εικόνα, όπως είδαμε πριν υπάρχει, την αντιλαμβανόμαστε και την μετράμε στο Σύμπαν. Δηλαδή το Σύμπαν μας το βλέπουμε να είναι διαρθρωμένο έτσι ακριβώς όπως λέει η Γεωμετρία Riemann.
Άρα αυτό το οποίο εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν σφαιρικό Σύμπαν, απεικονίζει στην πραγματικότητα μια επίπεδη φέτα του. 4διάστατου χώρου Riemann
Το παρατηρούμενο λοιπόν Σύμπαν είναι εικόνα της συμπαντικής πραγματικότητας όπως θα την έβλεπε μέσα στον καθρέφτη η «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Εκεί που η «Αλίκη» έμπαινε και δημιουργούσε την εικονική της πραγματικότητα και τον κόσμο των ονείρων της.
Και ένα τελευταίο για να καταλάβουμε ότι αυτό που βλέπουμε γύρω μας είναι εικόνα του Σύμπαντος.
Ξέρετε πάρα πολύ καλά μέσα σ΄αυτό το χώρο που ζούμε, η μεγαλύτερη ταχύτητα στο αισθητό Σύμπαν είναι 300.000 χιλιόμετρα. ανά δευτερόλεπτο. Πολύ μεγάλη ταχύτητα αλλά πεπερασμένη.
Αυτό σημαίνει τι ? Ότι το φως των μακρινών γαλαξιών για να φθάσει μέχρι εμάς χρειάζεται δισεκατομμύρια χρόνια .Μέσα στα δισεκατομμύρια χρόνια οι γαλαξίες αυτοί μπορεί να έχουν πεθάνει να έχουν εξαφανισθεί. Το φως τους όμως συνεχίζει να ταξιδεύει και να φθάνει σε μας .Και εμείς για δισεκατομμύρια χρόνια θα παρατηρούμε Γαλαξίες που δεν υπάρχουν πια. Ακόμα και. ο δίσκος του ήλιου, δεν είναι ο δίσκος του Ήλιου τώρα. Είναι ο δίσκος του ήλιου όπως ήτανε πριν 8 λεπτά.
Άρα όταν παρατηρούμε το βράδυ τον ουρανό και κοιτάμε το Σύμπαν γύρω μας, τους γαλαξίες, τα άστρα κλπ… δεν βλέπουμε το Σύμπαν όπως είναι τώρα. Βλέπουμε εικόνες του παρελθοντικές. Είναι σαν να ξεφυλλίζουμε παλιά άλμπουμ, φωτογραφίες των γιαγιάδων μας, πριν δισεκατομμύρια χρόνια. Άρα καταλαβαίνουμε πολύ απλά, ότι αυτό που βλέπουμε γύρω μας είναι εικόνα.
Γι΄αυτό καμιά φορά λέγω χαριτολογώντας ότι, οι αστροφυσικοί είναι οι ποιο σπουδαίοι αρχαιολόγοι, γιατί ποιος αρχαιολόγος μπορεί να δει την ιστορία της Γης πριν από δισεκατομμύρια χρόνια. Να την δει , να την καταγράψει. Εμείς την καταγράφουμε.
Και καταλήγω, η συνειδητοποίηση του ότι όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας είναι ένα Matrix, μια ψεύτικη πραγματικότητα, μια ψεύτικη εικόνα της πραγματικότητας, και όχι η ίδια η Συμπαντική πραγματικότητα, οδηγεί σε μια ανατροπή των πολιτισμικών ιδεών.
Βασικά αυτή η καινούργια έννοια του MATRIX συντρίβει την έννοια της αισθητής ύλης, την καταβιβάζει στην σπουδαιότητα της ανθρώπινης συνείδησης και του ανθρώπινου πολιτισμού σε πολύ κατώτερα επίπεδα.
Και όταν συντρίβεται η παλιά αυτή έννοια του τι είναι ύλη, συντρίβονται και πάρα πολλές έννοιες, όπως του μετρούμενου χρόνου που είπαμε είναι ένα δευτερογενές φαινόμενο της διάστασης χρόνου, όπως της έννοιας της ταχύτητας που είπαμε, ότι δεν υπάρχει ταχύτητα, αλλά υπάρχει ένα μέτρο της καμπυλότητας, η ταχύτητα μετράει την καμπυλότητα του χώρου και όλα αυτά τα γεγονότα
Άρα αυτό στο οποίο λοιπόν καταλήγουμε είναι ότι, το Σύμπαν που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας, είναι μόνο μια πλαστή εικόνα μιας αόρατης και έξω από την δυνατότητα της βιολογίας μας εικόνα.
Το παρατηρούμενο Σύμπαν είναι μια ουτοπία και όχι μια απτή πραγματικότητα.
Μια εικόνα που δημιουργείται μες το μυαλό μας. Είναι σαν είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα στην μπουκάλα μιας συμπαντικής εικονικής πραγματικότητας και δεν έχουμε την δυνατότητα να δούμε έξω από την μπουκάλα αυτή και ,ότι βλέπουμε ή οτιδήποτε μπορούμε να δούμε, το βλέπουμε μέσα από το γυαλί της μπουκάλας που είναι παραμορφωτικό.
Βλέπουμε δηλαδή εικόνες της πραγματικότητας, μέσω αυτού του γυαλιού.
Όπως ήδη καταλαβαίνετε ζούμε την εποχή της ανατροπής βασικών εννοιών της επιστήμης οι οποίες αποτελούν και τις βασικές έννοιες που δομείται ένα πολιτισμικό ρεύμα.
Ζούμε μια ιστορική εποχή της γέννησης ενός νέου Πολιτισμού μέσα από την κρίση και την κατάρρευση του παλιού..
Για τη δόμηση αυτού του Νέου Πολιτισμικού Ρεύματος πολιτισμού, είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή και την υπομονή σας
Επίκουρου Καθηγητή της Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Όπως καταλαβαίνετε , αυτό στο οποίο θα αναφερθώ σήμερα , είναι το πώς μπορούμε να καταλάβουμε τις καινούργιες έννοιες, της ύλης, του χώρου του χρόνου, και μέσω αυτών των νέων εννοιών να καταλάβουμε μια μεγάλη Αλήθεια. το γεγονός ότι κάθε τι το οποίο αντιλαμβανόμαστε γύρω μας δεν είναι τίποτε άλλο από ένα MATRIX.
Κάποιος θα πει όμως, αφού αυτό το οποίο αντιλαμβανόμαστε είναι MATRIX, τα πάντα στον κόσμο αυτό δεν είναι μάταια? Ασφαλώς και όχι. Απλώς αυτό το οποίο λέμε είναι ότι αφού ότι αντιλαμβανόμαστε γύρω μας είναι εικόνες ,τότε κάπου υπάρχει ένα πρότυπο αυτών των εικόνων.
Άρα λοιπόν, αφού αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η έννοια του ανθρώπου, ο άνθρωπος επειδή είναι και αυτός μια εικόνα, ένα MATRIX, υπάρχει ένα πρότυπο, το οποίο είναι κάτι πολύ περισσότερο, πολύ μεγάλο, πολύ σπουδαιότερο από την εικόνα του την οποία και αντιλαμβανόμαστε.
Ας δούμε όμως ποιο είναι το βασικό ερώτημα. Είναι πραγματικότητα ότι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας ή ένα MATRIX ,ένα δημιούργημα του μυαλού μας; Υπάρχει βέβαια μια υστεροβουλία, με την καλή έννοια της λέξης, σε αυτό το ερώτημα το οποίο υποβάλλουμε. Γιατί αν μπορέσουμε να αποδείξουμε πρακτικά και πειραματικά και όχι φιλοσοφικά αυτήν την Αλήθεια «της πλάνης των αισθήσεων», τότε αμφισβητείτε το κεντρικό αξιακό στοιχείο του δυτικού πολιτισμού μας, η έννοια της «ύλης».
Άρα λοιπόν εάν ανατρέψουμε την επικρατούσα έννοια της «ύλης», την καρδιά αυτού του τεχνοκρατικού υλιστικού δυτικού πολιτισμού ο οποίος στηρίζεται πάνω στην υλικότητα, τότε έχουμε κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα στο να κατανοήσουμε το καινούργιο βασικό κεντρικό νόημα, ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος.
Όλα τα προηγούμενα τα λέω γιατί δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι η οικονομική κατάρρευση, είναι το αίτιο των προβλημάτων μας αλλά το αποτέλεσμα μιας κατάρρευσης αξιών, και θεσμών. Πίσω από τα νούμερα υπάρχουν οι άνθρωποι, υπάρχουν οι λογικές των ανθρώπων, οι λογικές αυτές οδηγούν στην οποιαδήποτε κρίση, είτε του κοινωνικού συστήματος, είτε του επιστημονικού συστήματος κλπ.
Ας δούμε όμως κάποια παραδείγματα τα οποία θα μας κάνουν να αντιληφθούμε την πλάνη των αισθήσεών μας:
Όλοι γνωρίζεται το φαινόμενο του αντικατοπτρισμού. Ταξιδιώτες μες την έρημο, κουρασμένοι βλέπουν στο βάθος του ορίζοντα μια όαση και νερά να κυλάνε, τρέχουν να πιούν νερό και μόλις φθάνουν κοντά αντιλαμβάνονται ότι η όαση που ήταν τόσο σίγουροι ότι υπάρχει, και ότι θα τους ξεδίψαγε , δεν υπάρχει. Είναι μια ψευδαίσθηση της όρασής τους που δημιουργείται βάσει κάποιου φυσικού φαινομένου . Η όραση τους είπε ψέματα. Θα μείνουν διψασμένοι.
Ας δώσουμε κι άλλο ένα παράδειγμα, το οποίο μαθαίνουμε από το Γυμνάσιο.
Οι ακτίνες όπως έρχονται από τα φωτιζόμενα αντικείμενα φθάνουν στην κυρτή επιφάνεια του ματιού μας, περνάνε από τη κόρη, και εστιάζονται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα . Όλοι ξέρουμε ότι εκεί εμφανίζονται όλα τα αντικείμενα ανάποδα και ανάστροφα. Γεννάτε τώρα το ερώτημα, γιατί αφού τα πράγματα εμφανίζονται στον αμφιβληστροειδή ανάποδα εμείς τα βλέπουμε ορθά; Η απάντηση είναι απλή. Διότιο εγκέφαλός μας έχει δομηθεί έτσι ώστε να αντιστρέφει τα αντικείμενα και να τα βλέπουμε κανονικά.
Και εδώ θα σας δώσω ένα παράδειγμα από ένα Πανεπιστήμιο στην Αμερική όπου εκεί ένας Αμερικανός ένας πανέξυπνος ψυχολόγος, ο George Stratton, έκανε το εξής πείραμα: Έκλεισε το ένα του μάτι με ένα μαύρο ύφασμα, και στο άλλο του μάτι προσάρμοσε ένα φακό ο οποίος είχε την ιδιότητα να αντιστρέφει όλα τα αντικείμενα. Για μέρες ολόκληρες ο Stratton έβλεπε όλα τα αντικείμενα γύρω του αντεστραμμένα. Περνώντας όμως οι μέρες ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε στα καινούργια αυτά δεδομένα και ενώ στην αρχή έβλεπε αυτά τα αντικείμενα αντεστραμμένα μετά την πάροδο κάποιων ημερών τα έβλεπε πάλι κανονικά σαν να μην φόραγε το φακό.
Μετά από λίγες μέρες και αφού έβλεπε τα πράγματα κανονικά ο Stratton αφαίρεσε αυτό το φακό . Τι θα περιμένατε όλοι; Εφ΄όσον έβγαλε το φακό να συνεχίσει να βλέπει τα πράγματα κανονικά. Όμως αυτό δεν συνέβη. Βγάζοντας το φακό ο Stratton, άρχισε να βλέπει τα πάντα γύρω του αντεστραμμένα. Αυτό συνεχίστηκε για πάρα πολλές μέρες, μέχρι ο εγκέφαλος του προσαρμόστηκε εκ νέου στα καινούργια δεδομένα παρατήρησης και άρχισε να βλέπει τα πράγματα πάλι κανονικά.
Αυτό αποδεικνύει ότι μάτι μου δεν βλέπει ακριβώς αυτό το οποίο συμβαίνει , αλλά βλέπει αυτό που εγκέφαλος το διατάζει να βλέπει. Η εικόνα δηλ. την οποία λέμε ότι βλέπουμε διαμορφώνετε μέσα στον εγκέφαλο μας. Δεν διαμορφώνετε εκεί έξω. Είναι δηλαδή μια λειτουργία της ανθρώπινης φυσιολογίας.
Για να δούμε τώρα ένα άλλο φαινόμενο , το «φαινόμενο της συναισθησίας» Σε τι συνίσταται το φαινόμενο αυτό;.
Απ ότι γνωρίζουν οι φυσιολόγοι, όταν έρχεται ενέργεια στο μάτι μου, αυτή η ενέργεια πηγαίνει μέσω κάποιων νευρώνων, σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι του εγκεφάλου, το οποίο παίρνει την ενέργεια που ήρθε στο μάτι μου και την μετασχηματίζει σε μορφές, εικόνες χρώματα και σε ότι αντιλαμβανόμαστε εμείς σαν αποτέλεσμα της όρασης.
Ομοίως όταν ενέργεια χτυπήσει το αυτί μας υπό μορφή κυμάτων πίεσης,, τότε η ενέργεια αυτή μέσω άλλων νευρώνων πάει και εγκαθίσταται σε ένα διαφορετικό σημείο του εγκεφάλου, που την μετασχηματίζει σε ήχο. Έτσι ακούμε μουσική, τα πουλιά που κελαηδάνε με διαφορετικές φωνές.
Όσον αφορά τη Γεύση. Η ενέργεια υπό μορφή χημικής ενέργειας στις υποδοχές της γλώσσας ή γύρω στο στόμα μας πηγαίνει και εγκαθίσταται σε άλλο σημείο του εγκεφάλου και έχουμε την αίσθηση της γεύσης, της όσφρησης. Με τον ίδιο τρόπο αντιλαμβανόμαστε όλα τα προϊόντα των αισθήσεών μας
Σε τι συνίσταται λοιπόν το φαινόμενο της συναισθησίας;
Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που οι οπτικοί νευρώνες, αντί να πάνε όλοι να εγκατασταθούν στο οπτικό κέντρο του εγκεφάλου, ένα μεγάλο μέρος τους πάει και εγκαθίσταται στο ακουστικό κέντρο. Και ένα μεγάλο μέρος των ακουστικών νευρώνων πάει και εγκαθίσταται στα οπτικά κέντρα του εγκεφάλου, με άμεσο αποτέλεσμα να βλέπουνε τους ήχους και να ακούνε τις εικόνες.
Το φαινόμενο της συναισθησίας όμως δεν παρουσιάζεται μόνιμα σε κάποιους ανθρώπους, αλλά μπορεί να δημιουργηθεί και περιστασιακά. Έτσι γνωρίζουμε ότι άνθρωποι οι οποίοι παίρνουν LSD, ή υποκατάστατα αυτών, για όσο διαρκεί η ενέργεια των καταστρεπτικών αυτών ουσιών, δημιουργούν φαινόμενα συναισθησίας. Γι΄αυτό θέλουν να βιώνουν σε σκοτεινούς χώρους με πολύ έντονη μουσική Τι συμβαίνεις Την έντονη μουσική την αντιλαμβάνονται σαν μία πανδαισία χρωμάτων που τους έλκει και τους κάνει να νοιώθουν ότι ζουν σε ένα κόσμο έξω από την πραγματικότητα.
Από όλα τα προηγούμενα αντιλαμβανόμαστε ότι οι έννοιες του βλέπω, ακούω, γεύομαι, πιάνω, μυρίζω, δημιουργείται σε ένα συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου και δεν είναι ένα αντικειμενικό εξωτερικό γεγονός που υπάρχει μέσα στο Σύμπαν . Όλα δημιουργούνται μέσα στον εγκέφαλο μας.
Ας δούμε τώρα ένα άλλο φαινόμενο, το φαινόμενο του «ενεργειακού κατωφλίου».
Κάθε άνθρωπος προσλαμβάνει από το Σύμπαν ένα ποσό ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που, όπως είπαμε, πάει στο μάτι, το αυτί κλπ και δημιουργεί τις αισθήσεις. Οποιοδήποτε ποσόν ενέργειας Όχι, για να μπορέσει ο εγκέφαλος να χρησιμοποιήσει την προσλαμβάνουσα ενέργεια και να την μετασχηματίσει σε ήχους, μορφές, χρώματα γεύσεις κλπ. πρέπει η ενέργεια αυτή να είναι μεγαλύτερη από μία ελάχιστη. Αυτό το ελάχιστο ποσό ενέργειας το λέμε «ενεργειακό κατώφλι». Αυτό σημαίνει ότι αν προσλάβουμε ενέργεια από το περιβάλλον λιγότερη από το ενεργειακό κατώφλι, τότε δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα.
Όπως καταλαβαίνετε το ενεργειακό κατώφλι δεν είναι ακριβώς το ίδιο για όλους τους ανθρώπους. Το ενεργειακό κατώφλι για διαφορετικούς ανθρώπους είναι διαφορετικό έστω αι κατά ελάχιστο. Τι σημαίνει όμως αυτό;
Υπάρχει πιθανότητα κάποιος άνθρωπος να έχει πολύ χαμηλό ενεργειακό κατώφλι. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να σχηματοποιήσει, μέσω των αισθήσεων του, γεγονότα υπαρκτά που να μην τα αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Πολλές φορές αυτούς τους στέλνουμε στο τρελοκομείο.!!! Δηλ. δεν είναι τίποτα απίθανο να μπορεί ένας άνθρωπος π.χ. να δει σαν τη γάτα στο σκοτάδι!! Βλέπει πράγματα που κανένας μας δεν μπορεί να δει, ή ακούει πράγματα , π.χ. μπορεί να μιλάει κάποιος εκεί, στο τέλος του αμφιθεάτρου και να μην τον ακούει κανένας και εγώ π.χ. να τον ακούω πεντακάθαρα, διότι το ενεργειακό μου κατώφλι είναι πάρα πολύ χαμηλό.
Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι πάλι, που το ενεργειακό τους κατώφλι είναι υψηλότερο. Αυτοί δεν αντιλαμβάνονται πράγματα που μπορεί να αντιλαμβανόμαστε όλοι οι υπόλοιποι. Αυτό σημαίνει στατιστικά ότι μπορεί, κάθε 3 χρόνια, κάθε 100 ή κάθε 500 χρόνια, δεν ξέρω κάθε πόσο, ένας άνθρωπος να έρθει με πάρα πολύ χαμηλό ενεργειακό κατώφλι, και αυτός ο άνθρωπος να αντιλαμβάνεται πράγματα που δεν αντιλαμβανόμαστε εμείς. Ε… ας μην τον στέλνουμε συνέχεια στο ψυχιατρείο!! Να διερευνήσουμε πρώτα του ενεργειακό του κατώφλι αν είναι πολύ χαμηλό και μετά τον στέλνουμε στον ψυχίατρο.
Για να δούμε κάτι άλλο.
Εάν αυξηθεί η ενέργεια πέραν του ενεργειακού κατωφλίου, αυτό δεν σημαίνει ότι θα βλέπουμε πιο πολλά πράγματα . απλά θα τα βλέπουμε με μεγαλύτερη ένταση, και όχι περισσότερα πράγματα. Άρα αν ξεπεράσουμε το ενεργειακό κατώφλι όλοι θα βλέπουμε τα ίδια σε διαφορετική κατάσταση. Π.χ. Υπάρχουν πάρα πολλές αποχρώσεις του πράσινου χρώματος. Εάν εξειδικεύσουμε το τι πράσινο βλέπουμε, εκεί θα δείτε ότι οι περισσότεροι διαφοροποιούνται μεταξύ τους . Ο ένας θα βλέπει κιτρινοπράσινο , ο άλλος σκούρο πράσινο, διαφορετικές διακυμάνσεις του πράσινου. Άρα ακόμα και σε αυτή τη περίπτωση που συμφωνούμε ότι είναι πράσινο, διαφέρουμε μεταξύ μας, γιατί διαφέρει κατά ελάχιστον η φυσιολογία μας και θα δούμε άλλες αποχρώσεις του πράσινου.
Και για να δούμε κάτι τελευταίο που, αν και δεν μου αρέσει καθόλου, αφορά τη φυσιολογία του ανθρώπου.
Από τότε που ο άνθρωπος είναι έμβρυο, μέσα στην κοιλιά της μαμάς του, δημιουργεί μέσα του μία «τράπεζα πληροφοριών». Μια τράπεζα πληροφοριών που του λέει τι είναι “correct”(σωστό), «κοινωνικά σωστό» και τι είναι «κοινωνικά απαράδεκτο».
Αυτή η διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου, και του μυαλού του, συνεχίζεται όταν γεννηθεί το παιδί. Του λένε του παιδιού, «τι χρώμα είναι το καρπούζι αυτό, πράσινο ή κόκκινο μέσα;» Λέει το παιδί ΟΧΙ δεν είναι κόκκινο είναι μπλε. Τρώει ένα μπερντάκι ξύλο και συνειδητοποιεί ότι αυτό που βλέπει , ότι και να βλέπει, θα το λέει κόκκινο.
Με τον τρόπο αυτό όταν ξεπεράσουμε μια συγκεκριμένη ηλικία «αυτή η βιβλιοθήκη» των σωστών πραγμάτων που διαμορφώνεται από τη κοινωνία το τι είναι «σωστό» μεγαλώνει πολύ. Τι σημασία έχει όμως αυτή η εγκεφαλική «βιβλιοθήκη»;:
Αν το μάτι μου, το αυτί μου ή κάποια αίσθηση μου προσλάβει ενέργεια, προτού την πάει στον εγκέφαλο να την μετασχηματίσει σε εικόνα, ήχο, ή οτιδήποτε άλλο, την περνάει μέσα από αυτή τη βιβλιοθήκη, μέσα από αυτό το σκληρό δίσκο. Εάν περιέχεται σαν πληροφορία, αυτή η μορφή, το σχήμα, ο ήχος ή οτιδήποτε άλλο, τότε αφήνεται να περάσει στον εγκέφαλο και να σχηματοποιηθεί.
Εάν δεν υπάρχει μέσα στην εγκεφαλική βιβλιοθήκη μας, υπάρχει νοητική λογοκρισία και ως εκ τούτου απορρίπτεται, και δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν μέσω αυτής της φυσιολογικής λογοκρισίας μόνο ότι μας μάθει μία κοινωνία, με την ευρύτερη σημασία του όρου, ότι είναι « political and social correct»,
Και εδώ θα σας δώσω ένα παράδειγμα που δίνει ο Εριχ Φρομ.
Πήγε μια ομάδα επιστημόνων σε ένα απομονωμένο χωριό της Αφρικής που κανένας δεν είχαν δει ποτέ τους τίποτα από τον έξω κόσμο. Οι επιστήμονες προσπαθούσαν να τους μάθουνε κανόνες υγιεινής. Αφού τους έδειξαν όλα όσα έπρεπε σκέφθηκαν,, όπως σκεφτόμαστε όλοι εμείς οι Δυτικοί, την τεχνολογία και τους έδειξαν μια ταινία που έχει όλους τους κανόνες υγιεινής προκειμένου να τους εντυπωσιάσουμε ώστε να κάνουμε με μεγαλύτερη ευκολία αυτά τα οποία τους έχουμε πει.
Πράγματι, στήσανε το πανί, και βάλανε την ταινία να παίζει. Οι άνθρωποι κάτω, οι χωρικοί Αφρικανοί, ούτε κοιτάζανε το πανί, ήτανε σαν μην υπάρχει τίποτα. Ξαφνικά εκεί στη μέση της ταινίας, όλο το χωριό γυρνάει και κοιτάει το πανί - «οθόνη» , και μετά άρχισαν ξαναμιλάγανε μεταξύ τους σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Όταν τελείωσε η ταινία οι επιστήμονες άρχισαν να τους ρωτάνε τι συμβαίνει. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έβλεπαν τίποτα, έβλεπαν μόνο ένα άσπρο πανί. Η φυσιολογία τους είναι διαμορφωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορούν να βλέπουν επίπεδες εικόνες . Το μόνο που είδαν όλοι μαζί στη μέση της ταινίας πάνω στο πανί (χωρίς να μπορούμε να το εξηγήσουμε), ήταν να περνάει μια κότα. Την κότα την είδαν όλοι, γι ΄αυτό και γύρισαν όλοι προς το άσπρο πανί.
Βλέπετε λοιπόν αυτό το οποίο θεωρούμε αυτονόητο και λέμε με φυσικότητα, πάμε στο σινεμά να δούμε ταινία, δεν ήταν αυτονόητο για τους αφρικανούς. Πέρασε από τη βιβλιοθήκη τους, αυτή η διαδοχή των επίπεδων εικόνων, δεν υπήρχε μέσα στη βιβλιοθήκη τους, απορρίφθηκε και έφυγε. Πετάχτηκε ως «μη ορθή».
Άρα όπως καταλαβαίνεται, απορρίπτουμε έναν όγκο πληροφοριών, επειδή η κοινωνία μέσα στη οποία ζούμε, μας έχει δημιουργήσει αυτή τη βιβλιοθήκη που απορρίπτει τα γεγονότα τα οποία θεωρεί έξω από τη λογική. ΄Εξω από τη φιλοσοφία «του ορθού».
fd
Και επειδή πολύ μιλήσαμε για τη ανθρώπινη φυσιολογία, ας μιλήσουμε και λίγο για τη Φυσική, να βρεθώ και εγώ λιγάκι στα νερά μου.
Για να δούμε τι μας λέει η θεωρία της σχετικότητας για το τι συμβαίνει στη φύση. Όπως όλοι γνωρίζουμε η Θεωρία της Σχετικότητας έχει αποδειχθεί πλέον πειραματικά πάμπολλες φορές, μέσω διαφορετικών πειραμάτων. Αυτό σημαίνει αφού έχει αποδειχθεί η Θεωρία της Σχετικότητας, είναι ορθές οι βασικές αρχές της, που μας λέει ότι το Σύμπαν μας είναι 4ων διαστάσεων, και υπακούει μία άλλη γεωμετρία, όχι την Ευκλείδεια, αλλά τη γεωμετρία Riemann.
Επειδή τώρα, αυτό που θα σας πω, είναι περίεργο, και πολλοί λένε ότι είναι μεταφυσικό. Δεν είναι όμως.. Διδάσκεται στα πρώτα εξάμηνα των Τμημάτων Μαθηματικών, όλων των πανεπιστημίων εδώ και 10ετίες. Το αν δεν είναι ευρύτερα γνωστό; αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που αφορά τα εκπαιδευτικά συστήματα και όχι την επιστήμη.
Αυτό που ξέρουμε λοιπόν είναι ότι οι μορφές και τα σχήματα, που εξελίσσονται σε χώρους παραπάνω των 3 διαστάσεων και δεν υπακούουν την Ευκλείδεια Γεωμετρία , βρίσκονται έξω από την ανθρώπινη φυσιολογία., δηλαδή δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά μέσω των ανθρώπινων αισθήσεων και των οργάνων που απλά τις ενισχύουν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι μορφές και τα σχήματα αυτά είναι έξω από την δομή της επιστήμης, ότι είναι μεταφυσικά, ή δεν ξέρω τι άλλο λέγετε αριστερά και δεξιά. Γιατί τις μορφές και τα σχήματα αυτά για τα οποία δεν μπορούμε να έχουμε μια αισθητή εικόνα τους, μελετώνται, εδώ και ενάμισι αιώνα και παραπάνω, πάρα πολύ καλά από τα μαθηματικά.
Άρα λοιπόν αφού μελετώνται, από τα μαθηματικά δεν είναι τίποτα μεταφυσικό. Δεν είναι τίποτα έξω από την επιστήμη. Και αυτό το σημειώνω γιατί το βρίσκω συνέχεια μπροστά μου. Άρα είναι εφαρμοσμένη επιστήμη μαθηματικών και φυσικής.
Τίποτα από τις μη αισθητές αυτές οντότητες, μορφές και σχήματα, δεν αφορούν, θεολογικές, μεταφυσικές, ή φιλοσοφικές ενοράσεις,.
Τώρα θα μου πείτε: «Ωραία δάσκαλε, το Σύμπαν όμως, όπως μας είπες, είναι τουλάχιστον 4 διαστάσεων και δεν είναι Ευκλείδειο αλλά Riemann. Άρα με βάση όσα μας είπες προηγουμένως, δεν θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε τίποτα μέσα στο Σύμπαν. Το Σύμπαν είναι 4 διαστάσεων και η γεωμετρία δεν είναι Ευκλείδεια, και όπως είπες η φυσιολογία του ανθρώπου δεν αντιλαμβάνεται μορφές ούτε σχήματα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Άρα δεν θα έπρεπε να βλέπουμε τίποτα γύρω μας.
Πραγματικά δεν βλέπουμε τίποτα μέσα το πραγματικό Σύμπαν. Τότε τι είναι αυτό που βλέπουμε;
Απλώς βλέπουμε την προβολή του πραγματικού Σύμπαντος πάνω σε ένα παραμορφωτικό Ευκλείδειο τρισδιάστατο καθρέφτη, τον οποίον η επιστήμη ονομάζει «ψευδοευκλείδειο χώρο Μινκόφσκι» και διδάσκεται στην Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, με τη καλημέρα σας.
Άρα λοιπόν οτιδήποτε βλέπουμε γύρω μας είναι εικόνες της πραγματικότητας και όχι η πραγματικότητα. Είναι εικόνες πάνω σ΄αυτόν τον παραμορφωτικό καθρέπτη που η ειδική θεωρία σχετικότητας ονομάζει ψευτοευκλείδειο χώρο Μινκόφσκι .
Είναι κάποιες περίεργες ιδιότητες αυτών των χαρτών. Για να δούμε τώρα με έναν πολύ επίσημο, επιστημονικό, μαθηματικό, αλλά και φυσικό τρόπο, αποδεδειγμένο θεωρητικά αλλά και πειραματικά μέσω της παρατήρησης των οργάνων μας, τι είναι το Σύμπαν μας, και τι είναι το κομμάτι του Σύμπαντος το οποίο δεν αντιλαμβανόμαστε.
Για να δούμε τι μαθαίναμε στο δημοτικό. Μόλις πηγαίναμε στο δημοτικό μας δίνανε έναν Άτλαντα, που είχε μέσα χάρτες. Στις πρώτες σελίδες αυτού του Άτλαντα βρίσκαμε την χαρτογράφηση της Γης σε δύο κύκλους. Το Βόρειο ημισφαίριο στον έναν κύκλο με κέντρο το Βόρειο Πόλο, και το Νότιο ημισφαίριο στον άλλο κύκλο με κέντρο το Νότιο Πόλο.
Να πω εδώ ότι το να χαρτογραφήσεις ένα στερεό, μια σφαίρα όπως είναι η Γη, δεν είναι μια πολύ εύκολη υπόθεση. Είναι πολύ δύσκολο και πολύπλοκο μαθηματικό πρόβλημα που ταλαιπώρησε τους μαθηματικούς επί δεκαετίες προκειμένου να μπορέσουμε να απεικονίσουμε τη Γη με ακρίβεια, μέσα από τους χάρτες μας τους οποίους σήμερα θεωρούμε κάτι δεδομένο και την μαθηματική λογική που τους χαράσσει κάτι εύκολο.
Αυτό που δεν μας είπαν όμως όταν πηγαίναμε στο δημοτικό και μας έδιναν τους χάρτες.
Για να δούμε αυτές τις περίεργες ιδιότητες.
Αυτοί οι δύο χάρτες, παρ‘ όλο που φαίνονται σαν δύο ανεξάρτητοι και επίπεδοι κύκλοι, αντιπροσωπεύουν και απεικονίζουν, ένα ενιαίο στερεό και μη μεταφυσικό σώμα 3ων διατάσεων. Αυτό δεν το αμφισβήτησε κανένας, το θεωρούσαμε όλοι αυτονόητο και αποδεκτό και μη μεταφυσικό, ότι έχουμε μια χαρτογράφηση ενός τρισδιάστατου αντικειμένου, μια σφαίρας πάνω σε δύο επίπεδους κύκλους.
Οι περιφέρειες των δύο κύκλων αυτών των χαρτών συμπίπτουν και απεικονίζουν τον ισημερινό. Ο ισημερινός δηλ. απεικονίζεται και στον ένα κύκλο και στον άλλο.
Εάν τώρα υπήρχε ένας περιπατητής στο Β. Πόλο (στο κέντρο του κύκλου) που εμείς δεν τον βλέπαμε αλλά τον παρατηρούσαμε να κινείται πάνω στους χάρτες, θα βλέπαμε ότι ο περπατητής αρχίζει να περπατάει από τον Β. Πόλο (το κέντρο του κύκλου) και να κινείται από μέσα προς τα έξω (πάνω στην ακτίνα του κύκλου ) μέχρι να φθάσει στο σημείο Κ (στην άκρη του κύκλου, της περιφέρειας, στον ισημερινό).
Μόλις έφθανε στο σημείο Κ εξαφανιζόταν και ως δια μαγείας από τον πρώτο χάρτη και εμφανιζόταν στον δεύτερο χάρτη στο Κ1 (σημείο της περιφέρειας του δεύτερου χάρτη) να κινείται από έξω προς τα μέσα ( κατευθυνόμενος προς το κέντρο του δεύτερου κύκλου το Ν. Πόλο) να κάνει δηλ, μια αντίθετη κίνηση από ότι έκανε στο πρώτο χάρτη.
Όλα αυτά που σας λέω , όλοι μας τα θεωρούσαμε φυσιολογικά γιατί τα ξέρουμε.
Με την ίδια μαθηματική λογική μπορώ να κάνω την χαρτογράφηση, μιας 4διάστατης σφαίρας .και αυτό διότι στα μαθηματικά χρησιμοποιούμε τους ίδιους τύπους μόνο που αλλάζουν οι εκθέτες αντί τρία (3διάστατη σφαίρα) βάζουμε τέσσερα (4διάστατη σφαίρα).
Με την ίδια λοιπόν μαθηματική λογική και με τον ίδιο μαθηματικό φορμαλισμό μπορούμε να κάνουμε τη χαρτογράφηση μιας 4διάσταης σφαίρας σε δύο τρισδιάστατες σφαίρες. Η μία σφαίρα έχει σαν κέντρο της το σημείο της Μεγάλης Έκρηξης, αυτού του υποθετικού σημείου, από το οποίο λέμε ότι άρχισε τη ζωή του το Σύμπαν, και λέγεται «σφαίρα του Παρελθόντος,» και η δεύτερη σφαίρα έχει σαν κέντρο της τον παρατηρητή και λέγεται η «σφαίρα του παρόντος».
Καταλαβαίνεται ότι αν ο παρατηρητής δεν είναι πάνω στη Γη, και είναι κάπου αλλού μέσα στο Σύμπαν, π.χ. στον Α του Κενταύρου τότε η δεύτερη σφαίρα θα έχει σαν κέντρο της τον Α του Κενταύρου, τον παρατηρητή.
Δηλαδή ο κάθε παρατηρητής μέσα στο Σύμπαν, έχει μια δική του σφαίρα του Παρόντος, ενώ η άλλη σφαίρα του Παρελθόντος είναι σταθερή με κέντρο την Μεγάλη Έκρηξη.
Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι επειδή υπάρχει ο ίδιος μαθηματικός φορμαλισμός, ισχύουν ακριβώς και εδώ ότι ίσχυαν και πριν.
Αυτές οι δύο τρισδιάστατες σφαίρες παρόλο που φαίνονται ξεχωριστές περιγράφουν ένα ενιαίο και 4διάστατο αντικείμενο μιας ενιαία 4διάσταη σφαίρα.
Οι εξωτερικές επιφάνειες των σφαιρών αυτών συμπίπτουν, αλλά ισχύει η τελευταία ιδιότητα που σας είπα , ότι στη πρώτη σφαίρα αν ο περιπατητής κινείται από μέσα προς τα έξω και φθάσει στα όρια της σφαίρας αυτής, εξαφανίζεται από τη σφαίρα αυτή, εμφανίζεται σε ένα άλλο σημείο της δεύτερης σφαίρας να κινείται από έξω προς τα μέσα . Διατηρεί δηλ. αυτή την ιδιότητα.
Για να δούμε λοιπόν τι λέει και η αστρονομία μέσω των πειραμάτων της, των μετρήσεων της, για αυτές τις δύο σφαίρες .
Έχουμε ένα φαινόμενο στην αστροφυσική που λέγεται « ακτινοβολία μικροκυμάτων».
Σε τι συνίσταται το φαινόμενο αυτό.
Αν ένας παρατηρητής από τη Γη κοιτάξει γύρω του μέσω οργάνων, θα δει ότι παντού γύρω του μέσα σ΄αυτήν την υποθετική ουράνια σφαίρα δέχεται μια ακτινοβολία της τάξεως των 2,7 βαθμώνKelvin, παντού γύρω του ισότροπα όπου και να ψάξεις.
Αυτό που πιστεύουμε σήμερα είναι ότι αυτή η ακτινοβολία είναι ότι απέμεινε από την ακτινοβολία της στιγμής της μεγάλης έκρηξης που έρχεται ισότροπα γύρω μας.
Και το ερώτημα! Εάν αυτή η σφαίρα του Σύμπαντος ήταν Ευκλείδεια και Νευτώνεια, και υπήρξε μεγάλη έκρηξη, θάπρεπε να την δείχνουμε κάπου με το δάκτυλο μέσα στο Σύμπαν που αντιλαμβανόμαστε.
Άρα θα έπρεπε κι η ακτινοβολία μικροκυμάτων , αφού είναι ότι απέμεινε από την στιγμή της μεγάλης έκρηξης , να έρχεται από κάποιο συγκεκριμένο σημείο και όχι παντου ισότροπα γύρω μας..Γιατί λοιπόν μου έρχεται ισότροπα γύρω μου?
Η απάντηση είναι πολύ απλή.
Είπαμε προηγουμένως, ότι η μεγάλη έκρηξη συντελέσθηκε στο κέντρο σφαίρας του Παρελθόντος).
Αμέσως μαζί με την έκρηξη δημιουργήθηκαν κύματα φωτός, ενέργειας, που άρχισαν να εξαπλώνονται σφαιρικά, γύρω από το σημείο της μεγάλης έκρηξης το κέντρο της σφαίρας του παρελθόνρος.
Στη συνέχεια το σφαιρικό αυτό κύμα, καθώς μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει, θα φθάσει κάποτε στα όρια της σφαίρας του παρελθόντος.
Τότε εξαφανίζεται από αυτή τη σφαίρα και ξαναεμφανίζεται στα όρια της δεύτερης σφαίρας του παρόντος, να κινείται από έξω προς τα μέσα ισότροπα από κάθε κατεύθυνση γύρω από τον παρατηρητή. Αυτή είναι η ακτινοβολία μικροκυμάτων.
Έφυγε από το σημείο της μεγάλης έκρηξης, έφτασε στα όρια αυτής της σφαίρας του παρελθόντος, και εμφανίστηκε παντού γύρω μας στη δεύτερη σφαίρα, τη σφαίρα του Παρόντος. Για αυτό βλέπουμε την ακτινοβολία νάρχεται από παντού γύρω μας ισότροπα.
Για να δούμε ένα δεύτερο φαινόμενο και που καταλήγουμε σήμερα σε σχέση με αυτό.
Ξέρουμε το φαινόμενο της «Φυγής των Γαλαξιών». Ας δούμε σε τι συνίσταται αυτό το φαινόμενο.
Αν μελετήσουμε και μετρήσουμε τις κινήσεις των γαλαξιών που βρίσκονται γύρω μας, φαίνεται σαν όλοι οι γαλαξίες να απομακρύνονται από τον παρατηρητή, δηλαδή από το κέντρο της σφαίρας του παρόντος.. Αυτό μέσω της κλασσικής φυσικής και των κλασσικών μαθηματικών, ερμηνεύεται σαν μια διαστολή του Σύμπαντος.
Αληθεύει όμως αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας; Αυτό που έλεγε η Νευτώνεια Φυσική και που μαθαίναμε μέχρι σήμερα;
Ας θυμηθούμε τι λέγαμε για τις δύο σφαίρες.
Ό,τι κινείται στη σφαίρα του παρελθόντος, από μέσα προς τα έξω, στη συνέχεια θα κινείται στην σφαίρα του παρόντος, από έξω προς τα μέσα. Και το ανάποδο. Ότι κινείται στη σφαίρα του παρόντος προς τα έξω, θα συνεχίσει την κίνησή της προς την σφαίρα του παρελθόντος από έξω προς τα μέσα/ πως στην πρώτη σφαίρα κινείται από έξω προς τα μέσα.
Αυτό το δεύτερο συμβαίνει στην περίπτωση του παρατηρούμενου σύμπαντος.
Εδώ, στη σφαίρα του παρόντος με κέντρο τη Γη, βλέπω όλους τους γαλαξίες να απομακρύνονται από εμένα. Αυτό σημαίνει πως διαστέλλεται το Σύμπαν Ασφαλώς όχι!
Γιατί όταν οι γαλαξίες φθάνουν στα όρια αυτής της σφαίρας του παρόντος, εξαφανίζομαι από αυτήν και εμφανίζομαι στη δεύτερη σφαίρα του παρελθόντος, την οποία δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας να συγκλίνουν προς ένα άλλο κέντρο.
Άρα αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς με τις αισθήσεις μας σαν διαστολή, δεν είναι διαστολή, μια συνεχής απομάκρυνση, αλλά μια μελλοντική σύγκλιση προς ένα σημείο που δεν αντιλαμβανόμαστε.
Αληθεύει αυτό το πράγμα; Ναι!
Γύρω μας, στα όρια του αισθητού Σύμπαντος, υπάρχει αυτό που λέγεται «Ορίζοντας Γεγονότων». Τι είναι όμως ο «Ορίζοντας γεγονότων»?
Επειδή όπως σας είπα χθες, οι γαλαξίες όπως διαστέλλονται, όσο ποιο μακριά βρίσκονται κινούνται και με μεγαλύτερη ταχύτητα. Επειδή όμως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε αντικείμενα που να κινούνται με ταχύτητες μεγαλύτερες των 300.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, σύμφωνα με τη κλασσική λογική που υφίσταται σήμερα, όταν οι γαλαξίες φθάσουν αυτή την ταχύτητα, εξαφανίζονται από το πεδίο παρατήρησής μας.
Δεν μπορούμε δηλαδή να δούμε τίποτα στο Σύμπαν πέρα από τους γαλαξίες που τρέχουν με αυτή την ταχύτητα. Άρα εκεί δημιουργείται ένας ορίζοντας, πέραν του οποίου η ανθρώπινη αίσθηση δεν μπορεί να δει τίποτα . Αυτό είναι το όριο της σφαίρας του Παρόντος. Δεν μπορούμε να δούμε κάτι πιο μακριά από εκει. Από εκεί πέρα λοιπόν, με βάσει όλα τα προηγούμενα, οι Γαλαξίες δεν συνεχίζουν να απομακρύνονται και το Σύμπαν να φαίνεται να διαστέλλεται. Το Σύμπαν γύρω μας, μετά τον ορίζοντα γεγονότων, καθώς και οι γαλαξίες, συγκλίνουν προς ένα σημείο της σφαίρας του παρελθόντος..
Αυτό όμως μας οδηγεί σε καινούργιες φυσικές θεωρίες αποδεδειγμένες και αυτές βεβαίως.
Αν όλα τα πράγματα συγκλίνουν σε ένα σημείο, τότε το Σύμπαν δεν είναι μια διαστελλόμενη σφαίρα , αλλά μια μελανή οπή, που τείνει να τα συγκεντρώνει όλο το υλικό του σύμπαντος σε ένα σημείο.
Άρα λοιπόν οι ποιο σύγχρονες κοσμολογικές απόψεις, με βάση αυτό το μοντέλο, δεν είναι μια διαστελλόμενη σφαίρα, αλλά μια στροβιλιζόμενη 4διάστατη μελανή οπή, που τείνει να συγκεντρώσει όλο το υλικό του Σύμπαντος σε ένα σημείο.
Όλα τα προηγούμενα βέβαια, δεν αρέσει σε πολλούς, για πολλούς λόγους, σε επιστημονικό θεολογικό και κοινωνικό επίπεδο. Το ότι το Σύμπαν εξελίσσεται στα πλαίσια μιας μελανής οπής το ξέρουμε. Σας δίνω μια εικόνα στα Αμερικάνικα βιβλία κοσμολογίας που διδάσκονται οι φοιτητές στο εξωτερικό ασχέτως αν για μας είναι κάτι που δεν θέλουμε να μιλήσουμε για αυτό.
Κοιτάξτε να δείτε τις αντινομίες της επιστήμης.
Λέμε ότι το Σύμπαν δημιουργήθηκε από ένα ιδιόμορφο σημείο που έκανε μπαμ. Λέμε ότι αυτό το σημείο, που άρχισε να δημιουργείται το Σύμπαν, έχει όλες τις ιδιότητες, όλες τις εκφράσεις μιας μελανής οπής. Όμως για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με την επιστήμη, αρνούμαστε να πούμε ότι το σημείο αυτό είναι μελανή οπή, είναι σημειακή ιδιομορφία μιας μελανής οπής. Δηλαδή αυτό το σημείο, αυτή η περιοχή έχει όλες τις ιδιότητες που αποδίδουμε σε μια μελανή οπή αλλά φοβόμαστε να το περιγράψουμε με το όνομά του. .
Όπως γίνεται φανερό, μέσα στο κόσμο που ζούμε, ούτε η επιστήμη ούτε η θεολογία, ούτε η κοινωνική δομή δεν βρίσκεται έξω από τα δόγματα συμφέροντος. Αυτά τα δόγματα πρέπει να σπάσουμε για να περάσουμε σε μία νέα πολιτισμική δομή.
Εδώ όμως δεν ξέρω αν καταλάβατε σε τι καταλήξαμε προηγουμένως!
Είπαμε, ότι όλα αυτά που σας διηγήθηκα προηγουμένως, η ακτινοβολία μικροκυμάτων, η φυγή των γαλαξιών, συμβαίνουν μέσα σ΄αυτή τη σφαίρα του παρόντος, που εμείς είμαστε στο κέντρο της, παρατηρητές.
Κατανοήσατε ότι σας λέω κάτι πολύ περίεργο;
Σας λέω ότι εμείς δεν κατοικούμε καν σε ένα κομμάτι του πραγματικού Σύμπαντος. Αυτό το οποίο αντιλαμβανόμαστε γύρω μας, και μέσα σε αυτό παρατηρούμε όλα αυτά τα περίεργα φαινόμενα, τη διαστολή των γαλαξιών, την ακτινοβολία μικροκυμάτων, δεν συμβαίνουν καν σε ένα κομμάτι του Σύμπαντος, ούτε καν στο χάρτη του Σύμπαντος, αλλά συμβαίνουν σε ένα κομμάτι του χάρτη του Σύμπαντος.
Αυτό σημαίνει, ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας είναι ένας χάρτης. Τι είναι ο χάρτης; Ο χάρτης είναι μια απεικόνιση.
Μια εικόνα της πραγματικότητας. Ο χάρτης του Βορείου Ημισφαίριου της Γης είναι μια εικόνα. Αποδεικνύεται εδώ ότι, εμείς, κατοικούμε και αντιλαμβανόμαστε γύρω μας ένα κομμάτι του χάρτη του Σύμπαντος. Κατοικούμαι ένα κομμάτι του χάρτη, και ούτε καν ένα κομμάτι του πραγματικού Σύμπαντος.
Δηλ. ότι βλέπουμε γύρω μας είναι MATRIX.
Είναι εικόνα, δεν είναι πραγματικότητα.
Με βάση αυτή τη θεωρία, μπορούμε πάρα πολύ εύκολα να ερμηνεύσουμε πολλά γεγονότα, που ταλαιπωρούν την σύγχρονη επιστήμη, η οποία δεν θέλει να αποδεχθεί ορισμένα πράγματα, γιατί δεν της πηγαίνουν κοινωνικά.
Έχουμε π.χ το πρόβλημα της Σκοτεινής ενέργειας. Σε τι συνίσταται η Σκοτεινή ενέργεια;
Με βάσει τις ιδεοληψίες που είχαμε, ότι το Σύμπαν διαστέλλεται, είχαμε καταλήξει στο μαθηματικό και θεωρητικό συμπέρασμα ότι, όσο απομακρύνονται οι γαλαξίες η κίνηση τους θα είναι όλο και πιο επιβραδυνόμενη.
Μετρήσαμε λοιπόν, με σύγχρονα όργανα και διαστημοσυσκευές την κίνηση αυτή και την βρήκαμε να μην είναι επιβραδυνόμενη, αλλά ισχυρά επιταχυνόμενη.
Αυτό για κάθε σημαίνει ότι έπαυαν να ισχύουν οι παλιές θεωρίες.
Έλα όμως που εμείς δεν θέλουμε να πούμε γεια στις παλιές θεωρίες; Θέλαμε να τις κρατήσουμε έστω και με τη βία στη ζωή.
Γι΄ αυτό αρχίζουμε και εφευρίσκουμε εξωτικά σωματίδια με περίεργες ιδιότητες, χωρίς ποτέ να τα έχουμε δει στο Σύμπαν, χωρίς ποτέ έστω και θεωρητικά να μπορούμε να ερμηνεύσουμε την ύπαρξη τους, μόνο και μόνο για το λόγο «του σώζειν τα φαινόμενα», για να σώσουμε τις παλιές θεωρίες.
Η λύση κι εδώ είναι πολύ απλοϊκή .
Οι γαλαξίες φεύγοντας, απομακρύνονται από τη Γη και οδεύουν στο κέντρο μιας μελανής οπής. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά πως το υλικό το οποίο οδεύει προς το κέντρο μιας οπής επιταχύνεται. Άρα λοιπόν αφού το Σύμπαν εξελίσσεται στα πλαίσια μιας μελανής οπής , θα περιμέναμε να επιταχύνεται η κίνηση των γαλαξιών. Άρα λοιπόν το φαινόμενο της Σκοτεινής Ενέργειας είναι μια τρανή απόδειξη ότι ισχύει αυτό το μοντέλο,. Γιατί βρήκαμε ότι επιταχύνονται.
Γι αυτό ο Μαξ Πλανκ (διάσημος φυσικός) είπε «…για να επικρατήσουν οι καινούργιες ιδέες, θα πρέπει να πεθάνουν όλοι οι εκπρόσωποι των παλαιών ιδεών».
Προσέξτε , όχι να αποσυρθούν αλλά να πεθάνουν. Να φύγουν δηλαδή από την ενεργό δράση αμετάκλητα χωρίς να μπορούν να επηρεάσουν την εξέλιξη των επιστημονικών ιδεών με κανένα τρόπο..
Και τώρα ας πάμε στο τελικό μεγάλο ερώτημα.
Εντάξει όλα όσα βλέπουμε είναι εικόνες! Για να είναι όμως εικόνες θα πρέπει να υπάρχει ένα πρότυπο. Ποια είναι η πραγματικότητα του φυσικού κόσμου; Ποιο είναι το πρότυπο το οποίο απεικονίζεται μέσω όλων αυτών των εικόνων
Αυτό ακριβώς, όπως καταλαβαίνεται, είναι το μεγάλο ερώτημα, και αυτό επειδή κι εμείς είμαστε μέρος αυτού του συμπαντικού Matrix.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι:
Εντάξει, το Σύμπαν όλο είναι ένα matrix, και το πρότυπο του ποιο είναι;
Για να δούμε τι ξέρουμε σε επιστημονικό επίπεδο. Και ας αρχίσουμε με λίγη Γεωμετρία.
Ξέρουμε εδώ και ενάμισι αιώνα, από το 1835, ότι ο Riemann, διατύπωσε τη γεωμετρία του, (πολύ πριν την Θεωρία της Σχετικότητας), η οποία αποδεικνύει ότι::
Εάν πάρουμε ένα επίπεδο Riemann 4 διαστάσεων, δεν μπορεί να σχεδιαστεί γιατί πέρα των 3ων διαστάσεων δεν βλέπουμε μορφές και σχήματα.
Όμως αν προβληθεί ένα τετραδιάστατο επίπεδο Riemannσε ένα Ευκλείδειο χώρο 3 διαστάσεων, η απεικόνισή του είναι η επιφάνεια μιας σφαίρας.
Εάν πάρουμε ένα πακέτο 4 διαστάσεων επιπέδων Riemann , που η απόσταση μεταξύ τους είναι η 4η διάσταση (χρόνος), και το προβάλουμε σε έναν Ευκλείδεια χώρο 3ων διαστάσεων τότε η προβολή αυτού του επίπεδου πακέτου επιφανειών θα είναι ένα σύστημα, επάλληλων και ομόκεντρων σφαιρών (αποδεικνύεται σε θεώρημα.)
Αυτά μας λέει η Γεωμετρία, που η γεωμετρία είναι κάτι θεωρητικό, που αν θέλουμε το πιστεύουμε ή αν θέλουμε δεν το πιστεύουμε. Θεωρία.
Ας μεταφερθούμε όμως τώρα στον Ουρανό να δούμε τι γίνεται γύρω μας, τι παρατηρούν και, καταγράφουν τα όργανά μας.
Οι γαλαξίες που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι ατάκτως ερημένοι. Γνωρίζουμε από μετρήσεις ότι εάν πάρουμε την επιφάνεια μια νοητής σφαίρας που απέχει από τη Γη μιαν ορισμένη απόσταση σε αυτήν την σφαίρα βρίσκονται Γαλαξίες της ιδίας ηλικίας που κινούνται με την ίδιαν ακτινική ταχύτητα απομάκρυνσης.
Βλέπετε στην επόμενη εικόνα αμερικανικού βιβλίου Αστροφυσικής ότι υπάρχει η σφαίρα του Παρελθόντος, και η σφαίρα του Παρόντος η οποία είναι δομημένη σε σφαιρικούς ομόκεντροι φλοιούς, που πάνω τους έχουμε τοποθετηθεί με τα ονόματά τους πραγματικοί γαλαξίες. Βλέπετε ότι όχι μόνο ξέρουμε αυτήν την επαλληλία των σφαιρών του Σύμπαντος αλλά ξέρουμε επίσης ότι στο κέντρο αυτών των σφαιρών υπάρχει ο Γαλαξίας μας. εμείς.
Και κάτι άλλο. Η απόσταση αυτών των γαλαξιών μεταξύ τους είναι η απόσταση ηλικίας. Άρα απόσταση χρόνου. Οι αποστάσεις δηλ. μεταξύ των φλοιών αυτών των σφαιρών του Παρόντος είναι αποστάσεις χρόνου. Αυτό δηλαδή που ονομάζουμε στη κοσμολογία «Ακτίνα του Σύμπαντος» μετράτε σε χρόνο.
Είπαμε ότι όταν έχουμε μια δέσμη παραλλήλων επιπέδων χώρου Riemann, αυτή απεικονίζεται σε ένα σύστημα σφαιρικών φλοιών με κέντρο τον παρατηρητή.
Αυτή η εικόνα, όπως είδαμε πριν υπάρχει, την αντιλαμβανόμαστε και την μετράμε στο Σύμπαν. Δηλαδή το Σύμπαν μας το βλέπουμε να είναι διαρθρωμένο έτσι ακριβώς όπως λέει η Γεωμετρία Riemann.
Άρα αυτό το οποίο εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν σφαιρικό Σύμπαν, απεικονίζει στην πραγματικότητα μια επίπεδη φέτα του. 4διάστατου χώρου Riemann
Το παρατηρούμενο λοιπόν Σύμπαν είναι εικόνα της συμπαντικής πραγματικότητας όπως θα την έβλεπε μέσα στον καθρέφτη η «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Εκεί που η «Αλίκη» έμπαινε και δημιουργούσε την εικονική της πραγματικότητα και τον κόσμο των ονείρων της.
Και ένα τελευταίο για να καταλάβουμε ότι αυτό που βλέπουμε γύρω μας είναι εικόνα του Σύμπαντος.
Ξέρετε πάρα πολύ καλά μέσα σ΄αυτό το χώρο που ζούμε, η μεγαλύτερη ταχύτητα στο αισθητό Σύμπαν είναι 300.000 χιλιόμετρα. ανά δευτερόλεπτο. Πολύ μεγάλη ταχύτητα αλλά πεπερασμένη.
Αυτό σημαίνει τι ? Ότι το φως των μακρινών γαλαξιών για να φθάσει μέχρι εμάς χρειάζεται δισεκατομμύρια χρόνια .Μέσα στα δισεκατομμύρια χρόνια οι γαλαξίες αυτοί μπορεί να έχουν πεθάνει να έχουν εξαφανισθεί. Το φως τους όμως συνεχίζει να ταξιδεύει και να φθάνει σε μας .Και εμείς για δισεκατομμύρια χρόνια θα παρατηρούμε Γαλαξίες που δεν υπάρχουν πια. Ακόμα και. ο δίσκος του ήλιου, δεν είναι ο δίσκος του Ήλιου τώρα. Είναι ο δίσκος του ήλιου όπως ήτανε πριν 8 λεπτά.
Άρα όταν παρατηρούμε το βράδυ τον ουρανό και κοιτάμε το Σύμπαν γύρω μας, τους γαλαξίες, τα άστρα κλπ… δεν βλέπουμε το Σύμπαν όπως είναι τώρα. Βλέπουμε εικόνες του παρελθοντικές. Είναι σαν να ξεφυλλίζουμε παλιά άλμπουμ, φωτογραφίες των γιαγιάδων μας, πριν δισεκατομμύρια χρόνια. Άρα καταλαβαίνουμε πολύ απλά, ότι αυτό που βλέπουμε γύρω μας είναι εικόνα.
Γι΄αυτό καμιά φορά λέγω χαριτολογώντας ότι, οι αστροφυσικοί είναι οι ποιο σπουδαίοι αρχαιολόγοι, γιατί ποιος αρχαιολόγος μπορεί να δει την ιστορία της Γης πριν από δισεκατομμύρια χρόνια. Να την δει , να την καταγράψει. Εμείς την καταγράφουμε.
Και καταλήγω, η συνειδητοποίηση του ότι όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας είναι ένα Matrix, μια ψεύτικη πραγματικότητα, μια ψεύτικη εικόνα της πραγματικότητας, και όχι η ίδια η Συμπαντική πραγματικότητα, οδηγεί σε μια ανατροπή των πολιτισμικών ιδεών.
Βασικά αυτή η καινούργια έννοια του MATRIX συντρίβει την έννοια της αισθητής ύλης, την καταβιβάζει στην σπουδαιότητα της ανθρώπινης συνείδησης και του ανθρώπινου πολιτισμού σε πολύ κατώτερα επίπεδα.
Και όταν συντρίβεται η παλιά αυτή έννοια του τι είναι ύλη, συντρίβονται και πάρα πολλές έννοιες, όπως του μετρούμενου χρόνου που είπαμε είναι ένα δευτερογενές φαινόμενο της διάστασης χρόνου, όπως της έννοιας της ταχύτητας που είπαμε, ότι δεν υπάρχει ταχύτητα, αλλά υπάρχει ένα μέτρο της καμπυλότητας, η ταχύτητα μετράει την καμπυλότητα του χώρου και όλα αυτά τα γεγονότα
Άρα αυτό στο οποίο λοιπόν καταλήγουμε είναι ότι, το Σύμπαν που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας, είναι μόνο μια πλαστή εικόνα μιας αόρατης και έξω από την δυνατότητα της βιολογίας μας εικόνα.
Το παρατηρούμενο Σύμπαν είναι μια ουτοπία και όχι μια απτή πραγματικότητα.
Μια εικόνα που δημιουργείται μες το μυαλό μας. Είναι σαν είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα στην μπουκάλα μιας συμπαντικής εικονικής πραγματικότητας και δεν έχουμε την δυνατότητα να δούμε έξω από την μπουκάλα αυτή και ,ότι βλέπουμε ή οτιδήποτε μπορούμε να δούμε, το βλέπουμε μέσα από το γυαλί της μπουκάλας που είναι παραμορφωτικό.
Βλέπουμε δηλαδή εικόνες της πραγματικότητας, μέσω αυτού του γυαλιού.
Όπως ήδη καταλαβαίνετε ζούμε την εποχή της ανατροπής βασικών εννοιών της επιστήμης οι οποίες αποτελούν και τις βασικές έννοιες που δομείται ένα πολιτισμικό ρεύμα.
Ζούμε μια ιστορική εποχή της γέννησης ενός νέου Πολιτισμού μέσα από την κρίση και την κατάρρευση του παλιού..
Για τη δόμηση αυτού του Νέου Πολιτισμικού Ρεύματος πολιτισμού, είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή και την υπομονή σας
ΕΥΓΕ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠ ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ...........
ΑπάντησηΔιαγραφή