ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Η ΥΛΗ,
ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
----------------------------------------------------
(ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ Δρ. ΜΑΝΟΥ ΔΑΝΕΖΗ)
-----------------------------------------------------------------------
Έγινα φυσικός γιατί είμαι περίεργος. Έγινα φυσικός γιατί δεν μου αρέσει να είμαι μονάχα ύλη. Μ΄αρέσει να καταλάβω αυτό που είναι το Σύμπαν, να καταλάβω τη σχέση μου με το Σύμπαν. Έγινα φυσικός γιατί δεν μ΄αρέσει να μένω φυλακισμένος σ΄αυτό που λέγεται κορμί, σ΄αυτό που λέγετε σώμα. Έγινα φυσικός γιατί θέλω να σκέφτομαι .
Για να καταλάβουμε το Σύμπαν όπως πραγματικά αυτό είναι , θα πρέπει ν σπάσουμε τα φράγματα της κλασσικής ανθρώπινης λογικής των αισθήσεών μας. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι εκτός από τις αισθήσεις υπάρχει και ‘’νους’’.
Αυτόν το νου θα πρέπει να κινητοποιήσουμε για να καταλάβουμε το σύμπαν όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι όπως το αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις.
Για να μπορέσει να αφυπνιστεί ο ΝΟΥΣ θα πρέπει να αλλάξει ολόκληρη η πολιτισμική λογική της Δυτικής κοινωνίας.
Ένας άνθρωπος ο οποίος από τα πρώτα βήματα της ζωής του μαθαίνει ότι πραγματικό είναι μόνο ότι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις του, όταν φθάνει 20 ετών, όλα αυτά τα οποία λέμε , το καταλαβαίνουμε όλοι μας, του φαίνονται εξωπραγματικά , δύσκολα.
Όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι δύσκολα, απλά βρίσκονται έξω από μία σκληρά δομημένη κοινωνική λογική.
Να δώσω ένα παράδειγμα: Εάν πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια κάποιος έλεγε ότι η ΓΗ είναι σφαιρική θα γέλαγε ο κόσμος. Υπήρχαν διάσημοι επιστήμονες , ακαδημαϊκοί , καθηγητές πανεπιστημίου που έλεγαν ..μα δεν είναι δυνατόν να είναι σφαιρική η ΓΗ γιατί ο άνθρωπος που είναι από κάτω θα πέσει. Και πως μπορεί να κρατιέται στις άκρες χωρίς να μπορεί να πέσει.
Αυτά ήταν μια επιστημονική λογική που βίωνε ο καθημερινός άνθρωπος, και έλεγε με βεβαιότητα ….μα για όνομα του Θεού …η Γη είναι επίπεδη….
Και όμως η Γη δεν είναι επίπεδη . Ήταν επίπεδη γιατί ο νους του ανθρώπου δεν είχε συλλάβει ένα σύνολο νόμων που θα επέτρεπαν σε μια σφαίρα να κατοικείται από ανθρώπους.
Υπήρχε μια δεύτερη λογική , που έλεγε, ότι είναι βαρύτερο από τον αέρα δεν μπορεί να πετάξει. Αυτά… μια επιστημονική λογική , και όμως το αεροπλάνο ..πέταξε. Εδώ δεν καταλαβαίνω αυτή την επιστημονική λογική , και εδώ θα πρέπει να προσέξουμε…… Καλά αυτοί τότε οι επιστήμονες δεν είχαν τουφεκίσει ποτέ… ξέρω εγώ… δεν είχαν σαϊτέψει ένα πουλί..? Και δεν είχαν δει ότι το πουλί είναι πολύ πιο βαρύ από τον αέρα?
Για να καταλάβετε ότι και οι επιστήμονες μες το δόγμα τους πολλές φορές γίνονται τυφλοί . Και ενώ είχαν στα χέρια τους ένα πουλί που πετάει πολύ βαρύτερο από τον αέρα έμπαιναν στο αμφιθέατρο μέσα και έλεγαν τίποτα δεν μπορεί να πετάξει αν είναι πιο βαρύ από τον αέρα.
Ας προσέξουμε λοιπόν αυτή τη δομημένη λογική , τη στείρα λογική, που δεν αφήνει το μυαλό να πετάξει σε καινούργιους ορίζοντες γνώσεις.
Η κλασσική φυσική όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ασχολείτο με αυτά που αντιλαμβάνοντο οι αισθήσεις μας. Μελέταγε δηλ. το Σύμπαν όπως το αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.
Η Σύγχρονη φυσική έχει κάνει ένα μεγάλο άλμα. Δεν μελετάει μόνο, το σύμπαν όπως το αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας , αλλά όπως αυτό είναι στην πραγματικότητα.
Το κλασσικό Σύμπαν , αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είχε 3 διαστάσεις και μπορούσαμε να το εκφράσουμε μέσω της Νετρόνιας Φυσικής και της Ευκλείδειας Γεωμετρίας, δηλ. της γεωμετρίας που διδαχθήκαμε όλοι στο Γυμνάσιο, Λύκειο.
Η Σύγχρονη Φυσική έβαλε κάποιους όρους πολύ αυξημένους , δηλ. μας είπε ότι το Σύμπαν είναι 4 τουλάχιστον διαστάσεων και η γεωμετρία που μπορεί να το περιγράψει δεν είναι η Ευκλείδεια Γεωμετρία αυτή που γνωρίζαμε , και έβαλε ακόμα μια διάσταση.
Θα μου πείτε τι σημασία έχει αν το μελετάμε με μια άλλη γεωμετρία ή αν οι διαστάσεις είναι παραπάνω από τρείς.
Έχει μεγάλη σημασία. Γιατί όπως γνωρίζουμε σήμερα ένας χώρος περισσοτέρων των τριών διαστάσεων που δεν μελετιέται από την Ευκλείδεια Γεωμετρία, οι μορφές και τα σχήματα που υλοποιούνται μέσα του, δεν γίνονται αντιληπτά από τις ανθρώπινες αισθήσεις.
Καταλαβαίνετε λοιπόν τα πραγματικό Σύμπαν αν είναι παραπάνω από τρείς διαστάσεις , όπως μέχρι σήμερα ξέρουμε και δεν μετριέται από την Ευκλείδεια Γεωμετρία και Νετρόνια Φυσική είναι έξω από την δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων.
Αυτό το οποίο αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είναι μόνον οι 3 διαστάσεις του χώρου. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.
Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, αυτό το οποίο εμείς ονομάζουμε εξατομικευμένη ύλη έχουμε την αίσθηση ….ότι το ακουμπάμε , το πιάνουμε, δεν είναι τίποτα άλλο από καμπύλωση του χώρου, αντιλαμβανόμαστε δηλ. χώρο, όταν αυτός καμπυλωθεί…. οι αισθήσεις μας , η αδυναμία των αισθήσεών μας… το αντιλαμβάνεται ψευδώς ως ύλη.
Όταν μεταβάλλεται η καμπυλότητα αυτού που ονομάζουμε ύλη δηλ. του χώρου, οι ανθρώπινες αισθήσεις έχουν την αίσθηση της φθοράς της ύλης. Δεν φθείρεται όμως και δεν πεθαίνει η ύλη ,με την έννοια ,ότι απλώς μεταβάλλει την καμπυλότητά του ο χώρος. Ο χώρος δεν χάνεται , δηλ. το πρωτογενές υλικό που δημιουργεί, αυτό που λέμε ύλη, δεν χάνεται, απλώς μεταβάλλει την καμπυλότητά του.
Το ότι οι αισθήσεις μας είναι ατελέστατα όργανα το ξέρουμε από πάρα πολύ παλιά. Το μάτι μας έχει 3 δυσκολίες, 3 μειονεκτήματα να το πούμε….
1. Δεν μπορεί να δει αντικείμενα ,αν τα αντικείμενα αυτά είναι μικρότερα σε διαστάσεις από κάποιες ελαχιστότατες διαστάσεις.
2. Η δεύτερη αδυναμία των αισθήσεών μας είναι ότι δεν μπορούμε να δούμε όλες τις ακτινοβολίες που υπάρχουν γύρω μας. Το μάτι αντιλαμβάνεται ελαχιστότατες απ΄αυτές τις ακτινοβολίες . Αυτό σημαίνει ότι αν το μάτι μας μπορούσε να δει όλες αυτές τις ακτινοβολίες , τότε δεν θα βλέπαμε τίποτα γύρω μας. Θα βλέπαμε ένα απέραντο φως που θα μας τύφλωνε και όλα τα πράγματα θα ήταν ενοποιημένα μέσα σ΄ αυτήν την τρομακτική λάμψη.
3. Και το τελευταίο, ο οφθαλμός μας , δεν έχει την ικανότητα να διακρίνει σαν διαφορετικά δυο αντικείμενα αν βρίσκονται περισσότερο κοντά από μια απόσταση. Τι σημαίνει αυτό? Αυτή η αδυναμία των αισθήσεών μας αναγκάζει να μην μπορούμε ότι το ένα άτομο είναι διαφορετικό από το άλλο άτομο. Έχουμε την αίσθηση ότι όλα τα άτομα εφ΄όσον βρίσκονται σε μια απόσταση πολύ κοντινή , είναι ένα πράγμα. Ένα ενιαίο σύνολο. Ένα παράδειγμα το θρανίο στο οποίο κάθομαι, έχω την αίσθηση ότι αποτελεί ένα συμπαγές υλικό.
Δεν είναι όμως συμπαγές υλικό. Είναι ένα σύνολο από άτομα, μόρια , και να πάμε παρακάτω από στοιχειώδη σώματα , τα οποία επειδή είναι πολύ κοντά
εμείς τα θεωρούμε ένα ενιαίο σύνολο. Και να πάμε περισσότερο πίσω. Επειδή ξέρουμε ότι τα δομικά συστατικά αυτού που λέγεται ύλη είναι τα στοιχειώδη σωμάτια τα οποία δεν είναι άπειρα, είναι περιορισμένα σε αριθμό.
Αυτό σημαίνει ότι τα πάντα γύρω μας αποτελούν ένα ενιαίο υλικό . Αν το υλικό αυτό είναι κάπου πυκνότερο το αντιλαμβανόμαστε σαν ύλη , ν είναι αραιότερο το αντιλαμβανόμαστε σαν κενό.
Αν μπορούσαν οι αισθήσεις μας να μην έχουν αυτές τις αδυναμίες , το μάτι μας να μην έχει αυτές τις αδυναμίες , τότε τα πάντα γύρω μας θα ήταν ένας απέραντος χυλός στοιχειωδών σωματιδίων .
Και επειδή γνωρίζουμε ότι τα στοιχειώδη σωμάτια, δεν είναι τίποτα άλλο από
ρεύματα ενέργειας , τότε τα πάντα γύρω μας θα ήταν ενοποιημένα , ένας τεράστιος ωκεανός ενέργειας, που αν κάπου ήταν πιο πυκνός, θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε , αν μπορούσαμε να αντιληφθούμε, το εξατομικευμένο αυτού του πυκνώματος και θα το ονομάζαμε ύλη.
Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι ενοποιημένα . Ένας απέραντος χυλός ενέργειας, που μόνο η αδυναμία των αισθήσεων μας , μας δίνει την αίσθηση
Των εξατομικευμένων αντικειμένων.
Ας περάσω όμως και στην αφή.
Έχουμε την αίσθηση ότι ακουμπάμε ένα αντικείμενο π.χ. ένα τραπέζι. Αυτό είναι ψευδαίσθηση . Διότι η σύγχρονη Φυσική , και όχι μόνο η σύγχρονη , εδώ και πάρα πολλές 10ετίες γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι τα τελευταία δομικά στοιχεία του χεριού μας , του δακτύλου μας, ουδέποτε ακουμπούν τα πρώτα δομικά στοιχεία αυτού του τραπεζιού. Υπάρχει συγκριτικά μια τεράστια απόσταση που τα χωρίζει.
Αυτό που εμείς, οι αισθήσεις μας ονομάζουμε επαφή δεν είναι τίποτα άλλο , από τις αποστικές δυνάμεις που ασκούν, το υλικό του τραπεζιού πάνω στο υλικό του χεριού μας.
Αυτές τις αποστικές δυνάμεις τις περνούν οι νευρώνες μας τις ανεβάζουν στον εγκέφαλό μας και δημιουργούν αυτό που λέμε ΕΠΑΦΗ.
Επαφή δηλ. δεν υπάρχει, είναι μια ψευδαίσθηση.
Η αλήθεια του συμπαντικού χώρου είναι ότι ο χώρος και ο χρόνος στενά συνδεδεμένα και ζευγαρωμένα μας δίνουν μια καινούργια ουσία η οποία λέγεται ΧΩΡΟΧΡΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ.
Οι αισθήσεις μας έχουν την δυνατότητα να αντιλαμβάνονται μόνο τον χώρο, δηλ μόνο τις τρείς διαστάσεις.
Το μήκος, το πλάτος, το ύψος.
Αυτές τις τρείς διαστάσεις τις αντιλαμβανόμαστε αμέσως μέσω των αισθήσεών μας.
Τον χρόνο δεν έχουν την δυνατότητα να τον αντιληφθούν οι αισθήσεις μας λόγω της βιολογίας μας.
Τι κάνουμε το χρόνο?
Αντιλαμβανόμαστε την προβολή μόνο του χρόνου , το καθρέφτισμα του πάνω στο χώρο των 3 διαστάσεων που έχουν την δυνατότητα να αντιληφθούν μέσω των αισθήσεών μας.
Άρα ο χρόνος , επειδή δεν γίνεται αμέσως αντιληπτός , μόνο βιώνεται.
Υπάρχει κουλουριασμένος συμπαγοποιημένος όπως λέγεται , μέσα σε κάθε γωνιά από τις τρείς διαστάσεις που αντιλαμβανόμαστε .
Γι΄αυτό έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος δεν είναι διάσταση, αλλά είναι κάτι άλλο , ξέχωρο και γι΄αυτό το μετράμε με μια διαφορετική μονάδα όπως είναι το δευτερόλεπτο χρόνου.
Για την επιστήμη μεταφυσική εννοούμε οτιδήποτε βρίσκεται έξω από το γνωστό φυσικό νόμο.
Μεταφυσική ήταν κάποτε να πει κάποιος , ότι θα μπορώ να βλέπω και να ακούω κάποιον που είναι στην Αμερική, ή μεταφυσική θα ήταν να πεις σε κάποιον παλαιότερα, πριν μερικά χρόνια ότι μπορείς να πετάξεις με ένα αεροπλάνο, ή να περπατήσεις στην επιφάνεια της Σελήνης.
Κάθε εποχή νομίζουμε ότι φθάνουμε σε ένα τέρμα, και ότι δεν γνωρίζουμε, το λέμε μεταφυσική.
Μέχρι ο νους του ανθρώπου , και αυτό γίνεται συνέχεια, ξεπεράσει τα όρια του και να διεμβολίσει αυτό το οποίο ονομάζουμε μεταφυσική.
Άρα λοιπόν η επιστήμη συνεχώς διεμβολίζει το άγνωστο.
Διεμβολίζει τη μεταφυσική και κάνει κομμάτια αυτής της μεταφυσικής, κομμάτια της ίδιας της επιστήμης.
Τον άνθρωπο , από γενέσεως της φυλής των ανθρώπων πάνω στην Γη, τον καταπιέζει, όσο και αν θέλει να λέει ότι δεν τον καταπιέζει, η έννοια του θανάτου, η έννοια της γέννησης , η έννοια της εξέλιξης και της θέσης του ανθρώπου μέσα σ΄αυτό το αχανές σύμπαν .
Αυτός ο φόβος, το δέος οδηγεί τον άνθρωπο στο να ψάξει να βρει απαντήσεις
Σε ανθρώπινα βιωματικά του ερωτήματα, από πού έρχεται, τι είναι, που θα πάει.
Απάντηση μπορεί να δώσει μόνον ο φυσικός, απάντηση πρακτική και ρεαλιστική.
Ο φιλόσοφος μπορεί να καλμάρει τους φόβους της ψυχής. Δεν αρκεί όμως, πρέπει να καλμάρουμε και τους φόβους του πνεύματος , της λογικής μας.
Τον άνθρωπο μπορούμε να τον χωρίσουμε σε δυο κομμάτια αν και είναι αδιαίρετα και ενιαία.
Το πρώτο είναι η υλική υπόσταση του. Η υλική υπόσταση του δεν διαφέρει
σε τίποτα από κάθε άλλη υλική υπόσταση. Είναι μόνο χώρος. Καμπύλωση
του χώρου.
Η θεωρία της σχετικότητας μας λέει ότι η ύλη δεν είναι τίποτα άλλο από καμπύλωση του χώρου.
Η φθορά , ο θάνατος δεν σημαίνει ότι χάνεται ο χώρος. Η φθορά ή ο θάνατος είναι η αντίληψη των ανθρώπινων αισθήσεων της μεταβολής της καμπυλότητας του χώρου.
Μεταβάλλεται η καμπυλότητα , παύει να αντιλαμβάνεται τον χώρο ως ύλη, έχει την αίσθηση ότι φθείρεται και πεθαίνει.
Υπάρχει και το άλλο κομμάτι του ανθρώπου.
Άλλοι το λένε ψυχή, άλλοι το λένε πνεύμα, άλλοι νου.
Αυτό το κάτι άλλο είναι έξω από την έννοια της ύλης. Έξω από την έννοια
του χώρου των 3 διαστάσεων, το μόνο το οποίο γνωρίζουμε ότι βρίσκεται έξω από την εποπτεία των αισθήσεών μας, αλλά ενυπάρχει συμπυκνωμένο συμπαγοποιημένο μέσα σ΄αυτό το οποίο αντιλαμβανόμαστε , δηλ. μέσα στην καμπυλότητα του χώρου, είναι ο χρόνος.
Ο χρόνος όχι όπως τον μετράνε τα ρολόγια και τα ημερολόγια μας.
Ο χρόνος της σχετικότητας. Ο χρόνος της διάστασης. Ο χρόνος ο οποίος δεν μπορούμε να αντιληφθούμε αμέσως αλλά εμμέσως.
Ο χρόνος ο οποίος μπορούμε να βιώσουμε , πιθανότατα αυτός ο χρόνος να είναι το μεγάλο κομμάτι της άλλης υπόστασης του ανθρώπου
Ο ΑΧΡΟΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ .
Ο χρόνος αυτός ζευγαρωμένος με τον χώρο σε ένα ενιαίο σύνολο είναι αυτό που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Είναι αυτό που λέγεται ΣΥΜΠΑΝ.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου