"ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΝΑΣΤΡΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ"

  Γῆς παῖ<ς> εἰμι καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος·
δίψαι δ’ εἰμ’ αὖος καὶ ἀπόλλυμαι· ἀλ<λ>ὰ δότ’ ὦκα

ψυχρὸν ὕδωρ πιέναι τῆς Μνημοσύνης ἀπὸ λίμνης.

καὶ δὴ τοι ἐρέουσιν {ι}ὑποχθονίωι βασιλεί<αι>·

καὶ {δὴ τοι} δώσουσιν πιεῖν τᾶς Μναμοσύνας ἀπ[ὸ] λίμνας

καὶ δὴ καὶ σὺ πιὼν ὁδὸν ἔρχεα<ι> ἅν τε καὶ ἄλλοι

μύσται καὶ βάκχοι ἱερὰν στείχουσι κλε<ε>ινοί.

Καλαβρία, Ιππώνιο [i]

Αυτό είναι το έργο της Μνημοσύνης.[ii] Όταν είναι να πεθάνει

(και να πάει) προς τα καλοφτιαγμένα δώματα του Άδη,[iii] στα δεξιά υπάρχει μια κρήνη[iv]

και πλάι της στέκει  κυπαρίσσι λευκό.[v]

Εδώ σαν κατεβαίνουν των νεκρών οι ψυχές δροσίζονται.[vi]

Τούτη την κρήνη ούτε καν να την πλησιάσεις!

Πιο πέρα θα βρεις νερό δροσερό να κυλά

από της Μνημοσύνης τη λίμνη.[vii]  Φύλακες στέκουν εμπρός της.

Θα σε ρωτήσουν με οξύνοια πνεύματος

τι αναζητάς στο ζοφερό σκότος του Άδη.[viii]

Να πεις: «Είμαι γιος της Γης και του έναστρου Ουρανού.[ix]

Στέγνωσα απ’ τη δίψα και χάνομαι. Αλλά δώστε μου

γρήγορα να πιω δροσερό νερό απ’ τη λίμνη της Μνημοσύνης».[x]

Και θα ρωτήσουν τη βασίλισσα του Κάτω Κόσμου[xi]

και θα σου δώσουν να πιεις από τη λίμνη της Μνημοσύνης.

Σαν πιεις, και συ τον ιερό θα πάρεις το δρόμο [xii]

που βαδίζουν και οι άλλοι ένδοξοι μύστες και βάκχοι.[xiii] 

[Σταύρος Γκιργκένης]