TA TΡΙΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ -

TA TΡΙΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ - ΟΛΥΜΠΙΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ.

Μια φορά και έναν καιρό, τα πολύ παλιά χρόνια, εκατοντάδες π.χ., τότε που η Γη μας προστατευόταν από ένα ιδιόμορφο μαγνητικό δίχτυ, στον πλανήτη υπήρχαν μόνο αυτές οι οντότητες που εμείς σήμερα τους ονομάζουμε Ολύμπιους. Υπήρχε επάνω στην Γη η Ποσειδωνία, σήμερα γνωστή ως Ατλαντίδα, όπου ο Πατρώος Ποσειδώνας με τις Ωκεανίδες, έκαναν τα γενετικά πειράματα για την τελειοποίηση του ανθρώπινου συστήματος,. Τότε λοιπόν, υπήρχαν δύο φεγγάρια. Το ένα ήταν λευκό-ασημένιο σαν και αυτό που έχουμε σήμερα και το άλλο ήταν γαλάζιο (άντε να το πούμε μπλε ανοικτό).

Τότε οι κάτοικοι του πλανήτη δεν είχαν ακόμα τις Νεφέλες (νέφη) ή για να το πούμε καλύτερα τον σημερινό ουρανό και μπορούσαν να βλέπουν με λεπτομέρειες τους άλλους πλανήτες, τους άλλους γαλαξίες και να μεταβαίνουν σε αυτούς με "δονητικά κανάλια".

Ακόμα ο "θεός Ουρανός" δεν είχε ακρωτηριαστεί από τον "Υιό του Κρόνο" (όλα είναι κωδικοποιημένες πληροφορίες) και έτσι ο σημερινός χρόνος δεν υφίστατο. Οι πρώτοι κάτοικοι του πλανήτη ζούσαν επάνω σε έναν άχρονο πλανήτη. Τα δύο φεγγάρια, το λευκο-ασημένιο και το γαλάζιο, φαινόντουσαν κατά την νύκτα, όταν η γη πραγματοποιούσε την περιστροφή της γύρω από τον άξονα της, μία περιστροφή που διαφέρει από την σημερινή κατά αρκετές μοίρες.

Τα δύο φεγγάρια ήταν έτσι "προγραμματισμένα" ώστε στον χώρο της Ποσειδωνίας να φαίνονται πιο κοντά από οτι στις άλλες περιοχές του πλανήτη και αυτό διότι και τα δύο αποτελούσαν "δονητικές πύλες" για αστρικά ταξίδια σε άλλες χωρο-διαστάσεις.

Όταν έγινε η "δόλια εισβολή" στην Γη, αρκετά εκατοντάδες χρόνια αργότερα το γαλάζιο φεγγάρι "εξαφανίστηκε" από τον ουρανό. Άλλοι λένε ότι έπεσε άλλοι ότι προσέκρουσε στο ασημόλευκο και συγχωνεύτηκαν.

Ο Ερμής όμως λέει ότι καθώς η δόνηση στην Γη "έπεφτε", αναγκάστηκε ο Κρόνος να ακρωτηριάσει τον Ουρανό (εδώ πρόκειται για αστρονομικό φαινόμενο κατά το οποίο η λεπτοφυής δόνηση "δραπετεύει" από τα μεταβαλλόμενα γήινα πεδία) το "γαλάζιο φεγγάρι" αποχώρησε από το περιβαλλόμενο πεδίο της Γης.

Λέει ακόμα ότι αυτό το γαλάζιο φεγγάρι βρίσκεται κάπου στο μεσοδιάστημα, μεταξύ 4ης διάστασης και 5ης σφαίρας και δεν είναι πλέον ορατό από τα μάτια των σημερινών κατοίκων.

Επίσης ο Ερμής λέει ότι υπάρχουν τρία φεγγάρια που ανταποκρίνονται στην δόνηση της Γης. Το ένα είναι το αρχέτυπο φεγγάρι που δονείται ως "λευκό - κρυσταλλικό" (το κρυσταλλικό με την έννοια της διαφανούς καθαρότητας), το άλλο είναι το γαλάζιο και το τρίτο είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα. Μάλιστα λέει ότι τόσο το γαλάζιο φεγγάρι όσο και το λευκό-ασημί που έχουμε σήμερα, είναι κατασκευασμένα από στρώματα του αρχέτυπου φεγγαριού, και συγκεκριμένα από την «φλούδα του», για αυτό και σήμερα πολλοί υποστηρίζουν ότι το φεγγάρι μας είναι «κούφιο».

Το λευκό κρυστάλλινο φεγγάρι κατά την δημιουργία του ηλιακού μας συστήματος ήταν μέσα στον χώρο της δημιουργίας. Είναι εκείνο που «δάνεισε» υλικά ώστε να φτιαχτεί ο γαλάζιος πλανήτης μας, ο τόσο ξεχωριστός στο ηλιακό μας σύστημα. Τα υλικά αυτά αναμείχθηκαν με την «λάας» του πλανήτη και έδωσαν το αποτέλεσμα του ύδατος, διότι ο πλανήτης μας ήταν εκείνη την πρώτη εποχή της δημιουργίας, μόνο «υδάτινος» και αυτό συνεπάγεται από τον χορό της Ευρυνόμης η οποία χορεύοντας έξαλλα επάνω από τον «ωκεανό» δεν έβρισκε στεριά για να πατήσει τα γυμνά της πόδια. Ήταν τότε που σύμφωνα με την μυθιστορία μας η Ωκεανίδα Ευρυνόμη δημιούργησε ένα δεύτερο σύμπαν μέσα στο χάος της πρώτης δημιουργίας.

Όταν αυτό επιτεύχθηκε το αρχέτυπο Λευκό Κρυστάλλινο Φεγγάρι αποχώρησε από το πεδίο για την 5η σφαίρα των αρχετύπων και άφησε πίσω του τα δύο άλλα φεγγάρια (λευκό-ασημένιο και γαλάζιο) καμωμένα από δικά του στοιχεία. Το μεν λευκό – ασημένιο φεγγάρι (αυτό που βλέπουμε σήμερα στον έναστρο ουρανό) σύντηξε τα υλικά του και έγινε πιο συμπαγές δονούμενο μεταξύ 3ης και 4ης διάστασης, το δε γαλάζιο φεγγάρι σύντηξε λιγότερο τα υλικά του, απέκτησε μία πιο λεπτοφυή «ύλη» και εγκαταστάθηκε στα ψηλότερα πεδία της 4ης διάστασης.

Πολύ αργότερα οι «φλεγόμενες – πύρινες λάς (πέτρες)» το «υδάτινο πυρ» που βρισκόταν στα βάθη του ωκεανού της Γης, εκεί που βρισκόταν το «πρώτο εργαστήριο του Ηφαίστου», σύμφωνα με την μυθιστορία μας, κωδικοποιημένα, «με την βοήθεια του πρωτομάστορα του ηλιακού μας συστήματος, Ηφαίστου», κοχλάζοντας βγήκε στην επιφάνεια και δημιούργησε την πρώτη στερεά Γη, τα πρώτα ηφαίστεια στον πλανήτη μας.

Όταν αργότερα, η δόνηση της Γης «έπεσε», το γαλάζιο φεγγάρι αποχώρησε από τα μεταλλαγμένα γήινα πεδία, το άστρο μας, ο Ήλιος, έπεσε ανελέητα επάνω στα ύδατα του πλανήτη και τα νερά άρχισαν να εξατμίζονται. Έτσι δημιουργήθηκαν οι πρώτες Νεφέλες, τα πρώτα νέφη, και σιγά – σιγά ο Ουρανός που έχουμε σήμερα.

Οι άνθρωποι – ψυχές που μετενσαρκώθηκαν στα κατοπινά χρόνια έφεραν ως «αμυδρή ανάμνηση», σύμφωνα με την θεωρία τόσο του Ομήρου όσο και του Πλάτωνα, ένα δεύτερο φεγγάρι που υπήρχε κάποτε στην Γη και μάλιστα το χαρακτήριζαν ως «το γαλάζιο φεγγάρι της Ατλαντίδας».

Την πληροφορία αυτή την πήραν αργότερα οι αστρονόμοι, την ανέμειξαν με τις διάφορες μεταλλάξεις της μεταγενέστερης ατμόσφαιρας και δημιούργησαν την ονομασία «το μπλε φεγγάρι» προσδίδοντας σε αυτό την 13η θέση σε μία ετήσια περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο.

Το 13ο φεγγάρι δεν είναι τίποτα άλλο παρά η 13η πύλη η οποία ορίζεται από τον Ολύμπιο Ποσειδώνα, τον Άρχοντα των Υδάτων, και που έχει «υποσχεθεί» ότι κάποτε θα το ξαναδούμε. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε κάθε μερικά χρόνια ένας εμβόλιμος μήνας που λεγόταν "Ποσειδεών" και ήταν αφιερωμένος στον Ποσειδώνα τον Άρχοντα της Γης. Είναι η 13η Ολύμπια Πύλη.

ASHTAR HELLAS