ΟΙ ΘΕΟΙ ΑΚΟΥΣΑΝ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ένα ωραίο παράδειγμα, για τη φύση της Ανθρώπινης Συνείδησης και τη σύνθεσή της, έδιναν οι Αρχαίοι: Ο άνθρωπος, έλεγαν, είναι ένα ΑΡΜΑ που το κινούν δύο ΑΛΟΓΑ, που οδηγεί ένας ΗΝΙΟΧΟΣ και που μεταφέρει έναν ΕΠΙΒΑΤΗ. Το ταξίδι του είναι η ΖΩΗ, το ΑΡΜΑ το κορμί και οι ανάγκες του: να είναι λαδωμένο, γερό και ελαφρύ όχημα. Τα Α-ΛΟΓΑ, είναι οι συγκινήσεις και συναισθήματα, τα χωρίς λογική, που κινούν το κορμί και πρέπει να είναι ευκίνητα, ζωντανά και υπάκουα στον ΗΝΙΟΧΟ. Ο ΗΝΙΟΧΟΣ πρέπει να είναι ξύπνιος, ικανός να βλέπει μακριά και να μην πληγώνει τα Α-ΛΟΓΑ, ούτε να αφήνει να τον πηγαίνουν όπου θέλουν. Αυτός είναι ο Νους, με την Αντίληψη, την Κρίση και την Γνώση των εμποδίων του Δρόμου. Την διαδρομή όμως, την γνωρίζει μόνο ο ΕΠΙΒΑΤΗΣ. Ο ΗΝΙΟΧΟΣ, όπου βλέπει πέρασμα, πηγαίνει…και συνήθως διαλέγει το πιο εύκολο!

Ο ΕΠΙΒΑΤΗΣ που κάθεται ήσυχα στο ΑΡΜΑ, είναι ουσιαστικά ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ! Αυτός για τον οποίο, το ΑΡΜΑ (κορμί), τα ΑΛΟΓΑ (συναισθήματα) και ο ΗΝΙΟΧΟΣ (νους), εργάζονται, ώστε να κάνει το ταξίδι. Ο ΕΠΙΒΑΤΗΣ ψιθυρίζει τη διαδρομή, στον αναμένοντα εντολή ΗΝΙΟΧΟ, ώστε να οδηγεί από σωστό δρόμο και να μην περιπλανιέται σε αδιέξοδα. Συνήθως όμως, ο ΗΝΙΟΧΟΣ, κοιμάται και τα ΑΛΟΓΑ οδηγούν το ΑΡΜΑ!

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, ο ΗΝΙΟΧΟΣ, ενώ είναι ξύπνιος, παρασυρμένος από την αίσθησή του σαν οδηγού, που αυτός κατευθύνει τα ΑΛΟΓΑ, δεν ακούει τον ΕΠΙΒΑΤΗ εμποδιζόμενος από τους θορύβους του ΑΡΜΑΤΟΣ, των συνεχών ποδοβολητών, των χλιμιντρισμάτων και των δικών του φωνών!

Έτσι συχνά - στην καλύτερη των περιπτώσεων, που η Συνείδηση του ανθρώπου εστιάζεται στον ΝΟΥ (τον ΗΝΙΟΧΟ), το ταξίδι γίνεται μια περιπλάνηση σε αδιέξοδα.

Ο ΕΠΙΒΑΤΗΣ είναι ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ και ΚΑΤΟΧΟΣ της Συνείδησης. Είναι αυτός που δύναται - μπορεί να προσανατολίσει το νου, ο οποίος θα οδηγήσει τα συναισθήματα, που θα κινήσουν το κορμί. Ο Κάτοχος της Συνείδησης, είναι άλλο πράγμα και η Συνείδηση είναι άλλο - όπως προαναφέρθηκε. Ακριβώς όπως Αντίληψη, Συναίσθημα και Αίσθηση δεν είναι το ίδιο πράγμα γι’ αυτόν που Αντιλαμβάνεται, αυτόν που νοιώθει το συναίσθημα κι αυτόν που έχει την Αίσθηση. Αν η Συνείδηση είναι ταυτισμένη με το κορμί ή τις συγκινήσεις μόνο, το ταξίδι θα είναι ατυχές. Αν έχει ταυτιστεί μόνο με τον νου, θα είναι μονόπλευρο αδιέξοδο. Αν όμως η Συνείδηση, έχοντας ταυτιστεί με το σώμα, τις συγκινήσεις και το νου, αρχίζει ν’ ακούει κάποιους «ψίθυρους» του ΕΠΙΒΑΤΗ, τότε το ταξίδι, αρχίζει να βρίσκει για τον κάθε άνθρωπο, την δική του διαδρομή.

Η Συνείδηση στο ΝΟΥ, κάποια στιγμή αρχίζει ν’ αποσπάται από τους «θορύβους» και να συγκεντρώνεται στις οδηγίες του ταξιδιώτη, του ΕΠΙΒΑΤΗ, του Κατόχου ή Χρήστη του ΑΡΜΑΤΟΣ, των ΑΛΟΓΩΝ και του ΗΝΙΟΧΟΥ. Αυτό θα συμβεί, όταν ο ΗΝΙΟΧΟΣ (ΝΟΥΣ), έχει γίνει ικανός για σωστό χειρισμό των ΑΛΟΓΩΝ συγκινήσεων και του κορμιού του και αρχίσει να ψάχνει για βοήθεια ένδον (εντός)!

Τότε, επιδιώκει το «ξεκόλλημα» από τους θορύβους που τον εμποδίζουν και αφουγκράζεται και ακροάται την «Φωνή της Σιγής». Έτσι η Συνείδηση, αρχίζει να ταυτίζεται σιγά-σιγά με τον ΕΠΙΒΑΤΗ και το ταξίδι πια, καθίσταται ασφαλές και πετυχημένο.

Όταν δεν υπάρχει συνεργασία αλλά ανταγωνισμός ανάμεσα στο άρμα, τα άλογα και τον Ηνίοχο, τότε έχουμε ασθένειες και κακό ταξίδι. Αντίθετα, όταν υπάρχει συνεργασία και αρμονική κάλυψη των αναγκών, όλων των μέσων του ταξιδιού (άρματος - Αλόγων και Ηνίοχου), τότε έχουμε θεραπεία των ασθενειών και ΥΓΕΙΑ