Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ”ΘΕΛΩ” ΚΑΙ ΤΩΝ ''ΠΡΕΠΕΙ''

Ποιος δημιούργησε τα ''πρέπει'' ???
Ο άνθρωπος στη προσπάθεια του να οργανώσει και να ισορροπήσει το ''καλό'' και το ''κακό'' δημιούργησε μια οριοθετημένη κοινωνία με ''πρέπει ''.
Και έκτοτε το ανθρώπινο ον υπάρχει μόνον ως κοινωνικό ον. Αυτό σημαίνει ότι ζει σε μια κοινωνία με θεσμούς, με νόμους, με ήθη, με έθιμα, κ.λ.π. Ερώτημα: Από πού έρχονται αυτοί οι θεσμοί, οι νόμοι, τα έθιμα; Ποιος τους έκανε???
Πολλοί προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την καταγωγή της κοινωνίας...αλλά ο Κορνήλιος Καστοριδης ( φιλόσοφος, οικονομολόγος, επαγγελματίας ψυχαναλυτής 1922-1997) νομίζω έχει δώσει ίσως την ποιο ικανοποιητικη απάντηση:
'' Για να συλλάβουμε την ύπαρξη της ανθρώπινης κοινωνίας, καθώς επίσης τις αλλαγές της μέσα στον χρόνο αλλά και τις διαφορές της μέσα στον χώρο, πρέπει να δεχτούμε ότι αυτές οι ίδιες οι ανθρώπινες κοινότητες διαθέτουν μιαν χωρίς προηγούμενο δημιουργική ικανότητα. Αυτή τη δημιουργική ικανότητα μπορούμε να την ονομάσουμε: κοινωνικό φαντασιακό.
Το κοινωνικό φαντασιακό είναι η πηγή των θεσμών που ρυθμίζουν και οργανώνουν τη ζωή των ανθρώπων. Αυτό επίσης δημιουργεί κάτι πολύ σημαντικό: τις φαντασιακές κοινωνικές σημασίες.Oι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες καθορίζουν τις αξίες της κοινωνίας δηλαδή καθορίζουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι αληθές και τι ψευδές, τι είναι δίκαιο και τι άδικο.
Οι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες δίνουν νόημα στη ζωή των ατόμων και, τελικά, δίνουν νόημα ακόμη και στον θάνατο τους. Το κοινωνικό φαντασιακό δεν είναι σταθερό και αμετάβλητο. Αλλάζει. Και οι αλλαγές του δηλώνουν την ύπαρξη αλλαγών στην κοινωνία, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχει ιστορία της ανθρωπότητας ''
Και τι γίνεται με την ελευθερία?? την ελεύθερη βούληση?? Γιατί Ελευθερία σημαίνει κατ’ αρχάς να έχουμε διαύγεια απέναντι, σ’ αυτό που σκεφτόμαστε και σ’ αυτό που κάνουμε. Μπορούμε όμως να είμαστε ελεύθεροι, όταν ζούμε σε μια κοινωνία και κάτω από τον κοινωνικό νόμο?
Είναι αυτό που λένε ότι ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, δλδ είμαστε μέσα σε ένα γυάλινο βάζο και μας μάθανε ότι το καπάκι του βάζου είναι ο Ουρανός..και όταν ανοίξει το βάζο..δεν τολμάμε να πετάξουμε στον αληθινό Ουρανό. Γιατί δε ξέρουμε ότι μπορούμε, δεν ξέρουμε πως μπορούμε, να βρούμε το δρόμο προς την ελευθερία της ψυχής.
Ο Πλάτωνας στο ''Σπήλαιο “ αυτό μας λέει... ότι ο άνθρωπος ενώ μπορεί να βρει το δρόμο προς την ελευθερία.. (προς την έξοδο της σπηλιάς, στο φως) δεν μπαίνει καν στο κόπο να στραφεί προς τα πίσω και να κοιτάξει την έξοδο, και είναι στραμμένος με τη πλάτη προς την ελευθερία, και ζει την εικονική πραγματικοτητα μέσα από τα είδωλα, τις εικόνες , τις σκιές που βλέπει στο τοίχο της σπηλιάς .
Και έτσι, μέσα από την εικονική πραγματικοτητα, διαμορφωνονται οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους , οι συντροφικές, ερωτικές, φιλικές, οικογενιακες, οι κοινωνικές...... κάτω από την πίεση των κοινωνικών ''ΠΡΕΠΕΙ'' και χτίζεται ένας χορός συναισθημάτων , αναγκών, προσδοκιών, ρόλων, ιστοριών μεταξύ των ανθρώπων . Και τι είναι αυτό , που ζώντας μέσα στην εικονική πραγματικότητα, μετατρέπει αυτές τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους??
Σύμφωνα με τον Ελληνα αστροφυσικό Δρ. Μάνο Δανεζη Επίκουρο καθηγητή της Αστροφυσικής του Πανεπιστημιου Αθηνών , αναφέρει στη ομιλία του το 2013 , για την ψευδαίσθηση των αισθήσεων ,ότι η φυσιολογία του ανθρώπου , από τότε που ο άνθρωπος είναι έμβρυο, δημιουργεί μέσα του μια “τράπεζα πληροφοριών''. Μια τράπεζα πληροφοριών που του λέει τι είναι “correct” (σωστό) , ''κοινωνικά σωστό” και τι είναι “”κοινωνινα απαράδεκτο”. Αυτή η διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου, και του μυαλού του, συνεχίζεται και όταν γεννηθεί το παιδί. Με το τρόπο αυτό όταν ξεπεράσουμε μια ηλικία “αυτή η βιβλιοθήκη” των σωστών πραγμάτων που διαμορφώνεται από την κοινωνία το τι είναι 'σωστό' μεγαλώνει πολύ.
Και βέβαια εδώ να αναφέρουμε ότι αυτή η βιβλιοθήκη πληροφοριών διαφέρει από μέρος σε μέρος στο πλανήτη μας. Δηλαδή σε μια χώρα όπως πχ..στη Κορέα διαφορετική είναι “η τράπεζα πληροφοριών” για κάθε άνθρωπο, με μια χώρα πχ..της Ευρώπης, η της Αφρικής ή της Αμερικής..... και έχουμε αυτή τη ποικιλία διαφορετικοτητας από λαό σε λαό...και κατά συνέπεια τις διαφορετικές εκδηλώσεις τρόπου ζωής.
Μέσα λοιπόν σε αυτή την εικονική πραγματικότητα,που ζούμε, θάβονται τα θέλω μας'',οι επιθυμίες μας, η ελευθερία μας, η βούληση μας, θάβεται το Φως από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι,θάβεται ο αληθινός εαυτός μας, θάβεται η ψυχή μας.
Bιώνουμε μια ενσάρκωση που υπερτερούν τα ''ΠΡΕΠΕΙ'' και όχι τα 'ΘΕΛΩ''. Και μέσα από τα ''ΠΡΕΠΕΙ'' προβάλλουμε ένα μεγάλο ''ΕΓΩ''. Αυτήν την μάστιγα, την αρρωστεια που λέγεται ''ΕΓΩΙΣΜΟΣ''.
Ο Θεός μας άφησε την ελευθερία επιλογής.
Με κάθε ερέθισμα από το περιβάλλον....γεννιούνται τα ''πρέπει'' και οι αναστολές των άλλων και τα ενοχικά ''θέλω μας''.
Τα ''θέλω'' αυτά συγκρούονται με τα ''πρέπει'' των άλλων που τα θεωρούν κατεστημένα και αρεστά. Και υπάρχει αυτή η ανάγκη η χαιρέκακη των ανθρώπων, να μην θέλουν να ζήσει ο διπλανός του τα ''θέλω του'' , επειδή εκείνοι ήταν δειλοί για να τα ακολουθήσουν.
Ασφαλώς όμως τα ''θέλω'' θα πρέπει να απελευθερώσουν τον εαυτό , μη βλάπτοντας τους άλλους. Γι΄αυτό και η μάχη του ''θέλω'' και ''πρέπει'' είναι η κόλαση αυτοπροσώπως... μέχρι η συνείδηση να είναι ήρεμη και σίγουρη πως οι επιλογές των ''θέλω'' είναι αυτές που την αφήνουν να πλέει σε ήρεμα νερά και όχι σε καταιγίδα. Υπάρχει μια βασική δοκός ισορροπίας για όλα.....
Η ΑΓΑΠΗ....
Πρώτα αγαπάμε τον εαυτό μας , τον αποδεχόμαστε, αλλά δεν μένουμε μόνον σε αυτόν. Σκύβουμε με νοιάξιμο και κατανόηση στους άλλους, επειδή το θέλουμε και όχι επειδή ''πρέπει''.
Στις μέρες μας η συνύπαρξη δυο ανθρώπων έχει γίνει κατά το πληστον Γολγοθάς. Γιατί?? Διότι υπερισχύει το ΕΓΏ, που στη προσπάθεια του ο άνθρωπος να το ικανοποιήσει φτάνει σε σημείο να έχει καταναλώσει όλη του την Αγάπη.
Ας δούμε αυτό το πόλεμο, πως λειτουργεί σε μια σχέση, ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Σε μια ερωτική σχέση,και επιλέγω την ερωτική σχέση επειδή από εδώ τις περισσότερες φορές ξεκινάει μια οικογένεια.
Το κύριο χαρακτηριστικο του ΕΓΩ είναι η αίσθηση της ανεπάρκειας και του ανολοκλήρωτου. Για να αντισταθμίσει λοιπόν αυτήν την αίσθηση , το ΕΓΩ αναπτύσσει διάφορες στρατηγικές και ψάχνει τις ευκαιρίες να της χρησιμοποιήσει. Μόλις το ''εγώ '' βρει ένα άτομο που κρίνει ότι θα γεμίσει το κενό του, εστιάζει όλη τη προσοχή του πάνω του και το εξιδανικεύει. Και τότε λέει κανείς ότι είναι ερωτευμένος. Και μερικές φορές αν είναι τυχερός και το άλλο άτομο νοιώθει το ίδιο αισθάνονται τέλεια. Μπορεί και να παντρευτούν. Και σε αυτό το σημείο τελειώνει η ρομαντική ταινία . Γιατί η πραγματική ζωή συνεχίζεται, εμφανίζονται οι πρώτες αμφιβολίες για το αν τα αισθήματα του άλλου είναι αληθινά και όχι επιφανειακά.Και καθώς επιστρέφουν στην καθημερινοτητα, στη δουλειά, στην οικογένεια,αντιλαμβανεται ότι το κενό μέσα του ..είναι ακόμα εκεί. Και επίσης η συμπεριφορά του άλλου έχει αλλάξει....και η προσδοκία για ευτυχία....χάνεται.
Και μένεις μόνος, κενός και άδειος πάλι.... γιατί ανακαλύπτεις ότι μέχρι τότε ήσουν αυτό που ο άλλος ήθελε να είσαι, και εσύ το έκανες για να εντυπωσιασεις και να τον κερδίσεις. Και τότε ψάχνεις να καλύψεις τα εσωτερικά κενά αλλού.
Αναζητάς την απελευθέρωση , γιατί έχεις εγκλωβιστεί, σε παράνομους δεσμούς , εξωσυζυγικές σχέσεις, γιατί εκεί δε φοβάσαι την κρίση,δεν πονάς συναισθηματικα τη στιγμή εκείνη. Βγάζεις την εκρηκτική σεξουαλοκότητα μαζί με όλα τα ''θέλω” σου. Αλλα μετά έρχεσαι σε σύγκρουση με τον εαυτό σου , όταν αναγνωρίζεις ,πόσα του έχεις κρυμμένα..και δεν θέλεις να σε δεις.
Και όταν συνεχίζεις.. δίνεις χώρο στον εαυτό σου να βγάλει τις αλήθειες του, αλλά εκεί κάνει και τις αποδοχές του. Είτε αποδέχεσαι τον εαυτό σου για αυτό που έχει και θέλει , είτε τον αυτοτιμωρείς...... και νιώθεις σκουπίδι γιατί το ''είναι'' σου δεν είναι αυτό που οι άλλοι πιστεύουν για σένα.
Οι παράνομες σχέσεις δεν είναι επιλογή, είναι τρόπος να εκφράσεις τον κρυμμένο σου εαυτό που φοβάσαι να αντικρίσεις ... το αληθινό είδωλο στον καθρέφτη. Το ιδανικό σεξ είναι στον εγκέφαλο, εκεί που η ψυχή κάνει σεξ και ακολουθεί το σώμα... εκεί που ξεγυμνώνεις το ΟΛΟΝ σου και θέλεις ο άλλος να το αγκαλιάσει και να το σεβαστεί ακόμα και αν δεν το κατανοεί.
Αλλά είναι λίγοι οι θαρραλέοι που τολμούν να βγάλουν την αλήθεια τους πρωτίστως στον εαυτό τους και μετά στους άλλους.
Η μη αποδοχή των ''θέλω'' επίσης είναι αιτία δύστροπης συμπεριφοράς.

'Ο εγωισμός είναι η νίκη του πολέμου ανάμεσα στην αλήθεια και τα ''πρέπει” και ''θέλω ' των άλλων. Είναι η καθαρή ''ΜΗ ΑΓΑΠΗ'' (Εκχαρτ Τόλλε).

Ευαγγγελια Βαίου Βανιωτη
12 Φεβρουαριου 2015